1. در سوره مؤمنون چنين مى گويد:

(قالَ كَمْ لَبِثْتُمْ فِى الأَرضِ عَدَدَ سِنين) (مؤمنون/112).

آيا لفظ ( فى الأرض) گواه بر آن نيست كه مقصود زندگى دنيا است؟

2. در سوره طه چنين مى گويند:

(يَتَخافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاّعَشْراً* نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَقُولُون إِذْ يَقُولُ أَمْثلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاّيَوماً)(طه/103ـ 104)

اكنون سؤال مى كنيم: اگر اين آيات مربوط به زندگى برزخ باشد، چرا بايد عاقل ترين آنان، آن را يك روز ولى گروه ديگر آن را ده روز بينديشند؟ در صورتى كه هر دو گروه در عذاب و شكنجه بودند و طبعاً عذاب عاقل ترين آنان شديدتر از گروه ديگرخواهد بود.هرگز صحيح نخواهد بود فردى كه در عذاب شديد به سر برده است مدت درنگ خود را يك روز ولى گروهى كه در عذاب خفيف بودند، مدت آن را ده روز بينديشند. امّا اگر اين آيات مربوط به زندگى دنيا باشد براى اين اختلاف، توجيه روشنى وجود دارد، زيرا افراد با هوش و خردمند به بى ارزشى دنيا در برابر آخرت و كيفرهاى آن بهتر و بيشتر واقفند. از اين نظر آن را يك روز به حساب مى آورند، ولى افراد غير هوشيار آن را به اندازه افراد هوشيار و بيدار، كم و ناچيز نمى شمارند و لذا مى گويند ده روز بيش در دنيا نبوديم.

3. مجرمان در روز رستاخيز سوگند ياد مى كنند كه بسيار كم درنگ كرده اند،(سوره روم آيه 55) قسم خوردن آنان در صورتى صحيح است كه مربوط به زندگى دنيا باشد، تا از اين راه اسباب تقليل عذاب خود را فراهم آورند، ولى اگر مقصود زندگى برزخى باشد، براى قسم آنان وجهى نيست.

4. در آيه 35 سوره احقاف مى خوانيم: