(فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا العَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ لا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ يَومَ يَرَونَ ما يُوعَدونَ لَمْ يَلْبثُوا إِلاّساعة مِنْ نَهار...).

جمله نخست كه به پيامبر دستور بردبارى مى دهد مربوط به اين جهان است، در اين صورت جهت ندارد كه جمله بعدى را مربوط به برزخ بدانيم.

اين قراين يقين آفرين نيست:

آياتى كه به صورت قرينه بر نظريه نخست مطرح شده، قابل تطبيق با ديگر نظريه ها نيز نيست اينك بيان مطلب:

1. جمله: (كَمْ لَبِثْتُمْ فِى الأَرْضِ) منطبق به برخاستن از دل خاك است،نه زندگى در دنيا همچنانكه قرآن مى گويد:

(...فَإِذاهُمْ مِنَ الأَجْداثِ إِلى رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ) (يس/51)

«ناگهان آنان از قبرهاى خود به سوى پروردگار خود مى شتابند».

همچنين است رواياتى كه حاكى از آن است كه مردم در روز محشر در حالى كه گرد و خاك ازچهره و لباس آنان مى ريزد از قبر برمى خيزند و به سوى محشر مى آيند.

2. علت اينكه با هوشترين آنان مدت برزخ را كم مى شمارد، به خاطر اين است كه او بهتر از ديگران درك مى كند كه مقدار برزخ نسبت به جهان آخرت بسيار كم و ناچيزتر است در حالى كه ديگران اين رشد فكرى را ندارند و اين مطلب با نظريه دوم كه تفصيل آن بعداً مى آيد نيز منطبق است. علاوه بر اين ممكن است مقصود از «أمثلهم طريقة» اين باشد:«آن كس كه رو به راه ترين ايشان است» و چون براى اين آدم در برزخ نسبت به ديگران اوضاع آرامتر بود، از اين جهت مدت اقامت را كم مى پندارند.

3. علت اين كه آنان قسم مى خورند، اين است كه به راستى از مقدار