نظريه نخست: اين تحديد مربوط به زندگى دنيوى است

برخى از مفسران مجموع اين آيات را مربوط به زندگى بسيار محدود دنيا دانسته و مى گويند: وقتى مجرمان و يا افراد ديگر گام به پهنه محشر مى نهند و زندگى جاودان سراى ديگر را در نظر مى گيرند، زندگى طبيعى را كه در دنيا داشته اند، بسيار كم مى شمرند و عمر هفتاد ساله خود را اندكى بيش، به حساب نمى آورند و همچنانكه قرآن مى فرمايد:

(كَأَنَّهُمْ يَومَ يَرَونَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلاّعَشيَّةً أَوْ ضُحاها). (نازعات/46).

«گويا آنان وقتى عذاب را مشاهده مى كنند، زندگى دنيا در نظر آنان كوچك مى شود، توگويى شام و يا روزى بيش نبوده اند، امّا متأسفانه همين عمر كم براى آنان كيفرهاى بس سنگين به بار آورده است».

علت ديگر براى كم شمردن زندگانى دنيا اين است كه مجرمان به عناوينى مى خواهند از زير بار مجازات بيرون بروند و آنچنان فكر مى كنند كه با قسم و سوگندهاى دروغ مى توانند خود را از چنگال كيفرها برهانند، تا آنجا كه در آن روز گاهى دست به دروغ مى زنند كه هرگز آنان مشرك نبودند و مى گويند:

(...قالُوا وَ اللّهِ رَبِّنا ما كُنّا مُشْرِكين) (انعام/23)

« گفتند:به خدا سوگند،اى پروردگارا ! ما در دنيا مشرك نبوديم».

از چنين افراد كه در چنين موقعيتها دروغ مى گويند تا بار گناه خود را سبك كنند بعيد نيست كه بكوشند اعمال نامشروع خود را با كم كردن مدت اقامت خود در دنيا كوچك و كم جلوه دهند و بگويند روزى يا نيم روزى در دنيا بيش نبوديم.

قراين اين نظريه:

قراينى، در آيات به چشم مى خورد كه شايد بتواند اين نظريه را اثبات كند: