كرده اند كه نخست به طور خلاصه و بعداً درباره هر يك به تفصيل سخن مى گوييم:

1. اين تحديد مربوط به زندگى پيش از مرگ است.

2. اين تحديد، نسبى است و اين گروه با مقايسه به زندگى جاودانى سراى ديگر، مكث و توقّف خود را ناچيز مى شمارند، هرچند ذاتاً طولانى است.

3. رستاخيز به طور دفعى و ناگهانى به وجود مى آيد. اوضاع مهيب و وحشتناك محشر، آن چنان اين گروه را مدهوش مى سازد كه گذشته را فراموش كرده و باور مى كنند كه جز يك روز و يا نيم آن به سر نبرده اند.

4. مقصود از «يوم» در اين آيات همان يوم اخروى است كه در برخى از آيات هزار سال [1] و در برخى ديگر پنجاه هزار سال [2] تعيين شده است.

5. اين گروه از آيات مربوط به آن گروه از افرادى است كه در جهان برزخ از آنان صرف نظر مى شود و فاصله مرگ و روز رستاخيز را به حالت خواب به سر مى برند و حواس آنان كاملاً تعطيل مى گردد.

6. چون ارواح انسانى پس از ترك بدن، از ماده مجرد مى گردند، و از ماده و آثار آن مانند حركت و زمان پيراسته مى شوند قهراً از طول زمان آگاه نمى باشند.

اكنون مجموع اين نظرات را كه از تفاسير متعددى جمع آورى شده است، مورد بررسى قرار مى دهيم و در اين بررسى كه متكى به قراين موجود در آيات است، نظر صحيح، خود به خود روشن مى گردد.