دارندگان نظريه فناى روح پس از مرگ، حيات و زندگى را جز آثار مادى بدن و واكنش هاى فيزيكى و شيميايى مغز و سلسله اعصاب، بيش نمى دانند و معتقدند كه با فرو نشستن گرمى بدن و توقف سلولها از حركت و توليد، حيات انسان فروكش كرده و شخص به صورت جمادى درمى آيد.

روح و روان در اين مكتب، جز انعكاس ماده و خواص آن، چيز ديگرى نيست، و با بطلان اين خواص و از ميان رفتن تأثيرات متقابل اجزاى بدن در يكديگر، روح و روان به كلى باطل شده، ديگر از وجود روح و بقاى آن و جهانى به نام ارواح خبرى نيست.

يك چنين نظر درباره روح و روان انسان، نتيجه حصر هستى به ماده است، در اين مكتب، انسان جز يك ماشين چيز ديگرى نيست كه از ابزار و آلات مختلف تركيب يافته و تأثيرات متقابل اجزاى آن، پديد آورنده نيروى تفكر و درك در مغز گرديده است، و با پراكندگى اجزاى آن، آثار تفكر و حيات به كلى نابود مى شود.

نظريه ماترياليست ها درباره روح و روان، در نظر فلاسفه بزرگ جهان و دانشمندان الهى به كلى مردود بوده و آنان براى انسان علاوه بر نظام مادى بدن، و سلسله اعصاب و واكنش هاى متقابل مادى آن، جوهرى اصيل به نام روح و روان قائلند كه مدتى با اين بدن همراه مى باشد، و بعداً پيوند خود را از بدن بريده و در محيط ويژه خود با بدن لطيف تر به سر مى برد.

بقاى ارواح پس از مرگ بدن، با توجه به تجرد روح كه در بخش پنجم ثابت گرديد، با دلايل دقيق فلسفى و تجارب يقين آفرين روحيون امروز ثابت گرديده است. علاقمندان مى توانند در اين موضوع به كتابهاى فلسفى و نوشته هاى دانشمندان مراجعه كنند. ما براى روشن شدن بحث، اسامى فلاسفه بزرگ و شخصيتهاى علمى جهان را مى شماريم كه براى روح انسان، اصالت