ووجود خاصى قائل بوده كه هرگز با مرگ بدن، روح و روان او فانى و نابود نمى گردد، بلكه از حيات خاصى برخوردار مى باشد. اين شخصيت ها عبارتند از:

1. ثاليس ملطى كه يكى از حكماى بزرگ و اساطين فلسفه است.

2. انكسيمايس كه از فلاسفه ملطيها است.

3. انباذ قلس، از حكماى دوره حضرت داوود كه به نقلى حكمت را از او و لقمان فرا گرفته است.

4. فيثاغورث، فيلسوف دوران حضرت سليمان كه آراء فلسفى را به صورت مسائل رياضى بيان نموده است.

5. سقراط استاد بزرگ فلسفه يونان كه در مبارزه با بت پرستى و شرك، سهم به سزايى دارد.

6. افلاطون الهى، كه نظريات خاصى در الهيات دارد.

7. ارسطو، فيلسوف بزرگ معروف به معلم اوّل.

اين شخصيت هاى بزرگ، از استادان فلسفه و از مشاهير دانشمندان عصر خود و پى افكنان معارف كلى الهى مى باشند و همگى با تعبيراتى شيوا، به بقاى روح پس از مرگ تصريح نموده و مرگ را پايان زندگى انسان ندانسته اند، و مرگ از نظر آنان جز عبور از يك گذرگاه به منطقه وسيع تر، چيزى نيست.

مسئله بقاى روح پس از مرگ در فلسفه اسلامى به صورت يك مسئله قطعى درآمده و فلاسفه بزرگ اسلام مانند شيخ الرئيس و شيخ الاشراق و صدر المتألهين، هركدام پيرامون اين موضوع بحث هاى عميق دارند و بر اساس بقاى