ثانياً: شخصى كه گفت: من تخت بلقيس را پيش از آنكه از جاى خود برخيزد حاضر مى كنم خود را با جمله زيرا توصيف كرد و گفت:

(وَ إِنِّى عَلَيْهِ لَقَوىٌّ أَمِين) : «بر اين كار قادر و توانا و بر خود اطمينان دارم».

هرگاه وجود اين شخص و اراده او در اين كار مؤثر نباشد و نقش او همان نقش يك نمايشگر صحنه تآتر باشد ديگر دليل ندارد بگويد من بر اين كار قادر وامين هستم.

ثالثاً: دومى گفت من آن را در اندك زمانى (چشم به هم زدن) مى آورم و اين كار خارق العاده را به خود نسبت داد و گفت:

(آتيك) : «مى آورم».

اگر بنا بود كه قرآن به اين حقيقت تصريح كند كه نفوس اولياء و اراده و خواست آنان و ديگر شخصيت هاى بزرگ، در ايجاد معجزه ها و كرامات و تمام خارق العاده ها، مؤثر است، روشن تر از اين چگونه بگويد تا شكاكان زمان آن را بپذيرند و تأويل نكنند.

رابعاً: خداوند علت توانايى دومى را بر اين كار شگفت آور، آشنايى او به علم كتاب مى داند: دانشى كه از اختيار افراد عادى خارج است و از علومى است كه مخصوص بندگان خدا مى باشد، و آگاهى از چنين دانشها محصول قربى است كه اين نوع افراد با خدا دارند.چنانكه فرمود:

(وَ قالَ الّذى عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنْ الكِتاب) .