كمالات شايسته آنها استوار گرديده است‌[1] و در اين ميان، انسان از شرافت، كرامت و والايى ويژه‌اى برخوردار بوده، رسالتى خطير بر عهد دارد. او مسئول تربيت و تكامل خود در مسيرى است كه در حدّ معينى متوقف نمى‌شود و هرگز بى‌هويتى و بى‌هدفى را برنمى‌تابد.

براساس جهان‌بينى الهى، انسان و جهان ماهيتى «از اويى» إنّا للّه‌[2] دارند؛ به اين معنا كه واقعيت جهان مساوى است با از او بودن؛ نه اين‌كه جهان واقعيتى دارد و اين واقعيت يك نسبت و اضافه‌اى با موجدش؛ آن‌چنان كه فرزند واقعيتى دارد كه نسبت و اضافه‌اى با شخص ديگرى به نام پدر برقرار مى‌كند؛ بلكه واقعيت و ماهيت انسان و جهان، در اين بينش، «عين از اويى»، «عين صدور»، «عين تعلق»، «عين ربط» و «عين اضافه» به اوست. در جهان‌بينى الهى، انسان و جهان علاوه بر ماهيت از اويى ماهيتى به سوى اويى دارند و إنّا إليه راجعون؛[3] يعنى كل هستى مجموعه‌اى هدايت شده است و هر موجودى در هر مرتبه‌اى متناسب با سعه وجودى خود از هدايت به «سوى اويى» بهره‌مند است:

و للّه غيب السّموات و الأرض و إليه يرجع الأمر كلّه؛[4] غيب آسمان‌ها و زمين تنها از آن خداست و همه كارها به سوى او بازگردانده مى‌شود.

نه تنها ظاهر آسمان و زمين از آن خداست، بلكه آنچه پوشيده و باطن اين عالم است نيز از آن اوست؛ كه او آفريده و همو مالك است و همه كارها به او بازمى‌گردد و هرگز چنين نيست كه بعد از آفريدن، آفريدگان را به حال خود رها گذارد. و او خدايى است كه:

[1] - ر. ك: مرتضى مطهرى رحمه اللّه، مجموعه آثار، ج 2، ص 83.

[2] - بقره، آيه 156.

[3] - همان.

[4] - هود، آيه 123.