1- تشكيل حكومت از سه قدرت:

الف- قدرت تشريع، يعنى قانون‌گذارى و آن در اختيار وكلاى مجلس و احيانا رئيس جمهور است و معمولا از آن به «قوّه مقنّنه» تعبير مى‌شود.

ب- قدرت اجرا كه با هيأت وزراست يعنى «قوّه مجريه».

ج- قدرت قضائى، «قوّه قضائيه».

2- استقلال هر كدام از اين سه قدرت از يكديگر.

3- انتقال تمام اين قدرتها از ملّت به مراكز فوق، از طريق انتخاب.

مفهوم انتخاب در جهان امروز

(1) «انتخاب» لفظ عربى است و به معناى «برگزيدن» است و جز اين هيچ مفهوم ديگرى ندارد. آرى، انتخاب هميشه براى هدفى انجام مى‌گيرد، از باب مثل: انتخاب انگشتر براى به دست نمودن و انتخاب زن براى ازدواج و انتخاب معلّم براى درس خواندن و امثال آن و انتخاب نمودن وكلاى مجلس و يا رئيس جمهور نيز براى هدفى صورت خواهد گرفت و آن هدف جز اين نيست كه حكم و فرمان او را مردم بپذيرند و اين عمل در حقيقت عهد و پيمانى بيش نيست و اين كار در اسلام سابقه اساسى دارد و به عنوان «بيعت» معمول و متعارف بوده است.

مفهوم بيعت در اسلام‌

(2) «بيعت» در اسلام نقش اساسى را داشت؛ زيرا بدون آن پيشرفت حكومت اسلامى از جنبه مردمى در هيچ عصر و زمانى ممكن نبود و در حقيقت بيعت همان معناى انتخاب را دارد كه اگر به صورت جمعى تحقّق يافت، معناى جمهورى را مى‌دهد و امتياز بيعت در اسلام بر انتخابات مردمى اين است كه اگر بيعت با كسى صورت مى‌گرفت كه از طرف خدا نيز انتخاب شده بود، داراى دو جنبه بود، حكومت الهى، حكومت مردمى و در قرآن كريم از انتخاب الهى به «اصطفاء» ياد شده است: