(1) و انسان آنگاه احساس مسئوليت واقعى مى‌كند كه خود را مخلوق خداى محيط و آگاه بداند و حكومت او را حتى در هر سخنى و نفسى بپذيرد و وجود خدا را در هر حال با خود همراه ببيند، فقط چنين انسانى مى‌تواند خوب زندگى كند و محيط را براى خوب زيستن ديگران آماده كند.

بر اين اساس، سرچشمه تمام سلطه‌ها- سلطه تكوينى و تشريعى- ذات لا يزال «اللّه» است و بشر- بدون دغدغه و وسوسه- مى‌تواند آن را بپذيرد و در برابر اراده و حقّ حاكميّت «اللّه» تسليم شود و بدين ترتيب، بشر مى‌تواند با كمال امنيت و آسودگى زيست كند، چه آنكه مردم را بر مردم سلطه‌اى نيست و زمامداران الهى با كمترين فرد، يكسان زندگى مى‌كنند و همه با هم به سوى يك هدف كه آن پياده كردن حكومت «اللّه» و سعادت بشر است، پيش مى‌روند.

قرآن در اين باره چنين مى‌فرمايد:

... إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ ...*.[1] «فرمان جز خدا را نخواهد بود».

... أَلا لَهُ الْحُكْمُ وَ هُوَ أَسْرَعُ الْحاسِبِينَ‌.[2] «آگاه باشيد كه حكم خلق با خداست و او زودتر از هر محاسبى به حساب خلق رسيدگى تواند كرد».

... إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ....[3] «تنها حكم فرماى عالم وجود، خداست و امر فرموده كه جز آن ذات پاك يكتا را نپرستيد».

... لَهُ الْحَمْدُ فِي الْأُولى‌ وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُ الْحُكْمُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌.[4] «ستايش در اوّل و آخر عالم مخصوص اوست و هم حكم و سلطنت جهان با او و هم بازگشت اهل عالم به سوى اوست».

[1] - انعام/ 57.

[2] - انعام/ 62.

[3] - يوسف/ 40.

[4] - قصص/ 70.