كه حقوق و آزاديهايى كه در اين اعلاميه ذكر شده است كاملا اجرا گردد.

«مادّه بيست و نهم»:

(1) 1- فرد تنها نسبت به جامعه‌اى وظيفه دارد كه وسيله رشد شخصيت او كاملا در آن فراهم باشد.

2- هر كس در اجراى حقوق و استفاده از آزاديهاى خود تنها تابع محدوديّتهايى است كه به وسيله قانون منحصرا به منظور تأمين شناسايى و مراعات حقوق و آزادى ديگران و براى رعايت مقتضيات اخلاقى و نظم عمومى و رفاه همگانى در يك جامعه دموكراتيك مقرر شده است.

3- اين حقوق آزادى در هيچ موردى نمى‌تواند بر خلاف مقاصد و اصول ملل متّحد اجرا شود.

«مادّه سى‌ام»:

(2) هيچ يك از مقررات اين اعلاميه نبايد طورى تفسير شود كه متضمن حقى براى يك دولت و يا يك عده افراد يا يك فرد گردد كه به منظور از بين بردن حقوق و آزادى مذكور در اين اعلاميه فعّاليتى كنند يا عملى انجام دهند.

در سال 1968 م كنفرانس بين المللى حقوق بشر- با شركت نمايندگان 86 كشور جهان و با حضور نمايندگان مؤسسات تخصّصى و تعداد زيادى سازمانهاى غير دولتى بين المللى- در تهران تشكيل شد و قطعنامه نهايى آن به نام «اعلاميه تهران» صادر گرديد.[1] هدفهاى اساسى كنفرانس مزبور عبارت بود از:

1- بررسى پيشرفتهايى كه در زمينه حقوق بشر از زمان تصويب اعلاميه جهانى حقوق بشر- بيست سال پيش از كنفرانس تهران- به وجود آمده است.

2- ارزيابى نتايج خطّمشى و روشى كه توسّط ملل متّحد در زمينه حقوق بشر

[1] - سازمان ملل متّحد/ 467.