«در چارچوب اختيارات كميته، اين كميته توجّهى خاصّ به حقوق كودك و به خصوص آزار جسمى او داشته است. در همين رابطه، با همان ذهنيت تاكيد شده است كه تنبيه و مجازات بدنى كودكان، با اين كنوانسيون سازگار نيست؛ و در بيشتر موارد پيشنهاد كرده است كه مقرّرات موجود در كشورها، مورد تجديد نظر و اصلاح قرار گيرند؛ و هم‌چنين برنامه‌هاى آموزشى و آگاه كننده‌اى براى جلوگيرى از بدرفتارى و سوء استفاده از كودكان و تنبيه بدنى كودكان تدوين گردد.» [1] بنابراين، گزارش كميته به صورت رسمى تاكيد دارد كه مجازات بدنى با مجموعه‌ى كنوانسيون حقوق كودك ناسازگار است؛ و چنين مجازاتى را بدرفتارى با كودك تشخيص مى‌دهد؛ و از اين ايده حمايت مى‌كند كه ممنوعيّت تنبيه بدنى كودكان به عنوان بخش لازم و لاينفكّ از قبول معاهده است.

علاوه بر روح حاكم بر مجموعه كنوانسيون كه با تنبيه بدنى ناسازگار است، مى‌توان به مواد معيّنى از كنوانسيون براى ممنوعيّت تنبيه بدنى تمسّك كرد؛ اين مواد عبارتند از:

الف) بند 1 مادّه‌ى 19

حقّ كودكان مبنى بر حفاظت در برابر آن‌چه كه به عنوان «سوء استفاده» تعريف شده، و فراتر از آن، حفاظت در برابر شكنجه و آزار و رفتار يا تنبيه غير انسانى يا تحقيرآميز كه در مادّه‌ى 37 كنوانسيون حقوق كودك- كه در قسمت بعد بدان اشارت خواهد رفت- تضمين شده، در مادّه 19 گسترش يافته است. متن بند اوّل از مادّه‌ى نوزده كنوانسيون، خود، معطوف به تفسيرى است كه تمامى انواع مجازات جسمى و بدنى كودكان را منع مى‌كند. و حفاظت از كودكان را در مقابل «همه‌ى اشكال خشونت جسمى و روانى» در زمانى كه تحت مراقبت والدين و يا ديگران‌

[1]

. Report of the U. N. Committee on the Rights of the Child on the Seventh Session, U. N. Doc. CRC/ C/, Annex IV, at( Nov. ).