نگهبان رسيده، و حاوى نكات جالب و جديدى در حمايت از كودكان در برابر خشونت است. مادّه‌ى يك اين قانون هم‌نوا با پيمان‌نامه‌ى حقوق كودك اعلام كرده است:

«كلّيه‌ى اشخاصى كه به سن هيجده سال تمام هجرى شمسى نرسيده‌اند، از حمايت‌هاى قانونى مذكور در اين قانون برخوردار مى‌شوند».

در دومين مادّه آمده است:

«هر نوع اذيّت و آزار كودكان و نوجوانان كه موجب شود به آنان صدمه جسمانى يا روانى يا اخلاقى وارد شود و سلامت يا روان آنان را به مخاطره اندازد، ممنوع است».

هم‌چنين در مادّه‌ى چهارم بيان شده است:

«هرگونه صدمه و اذيّت و آزار و شكنجه جسمى و روحى كودكان و ناديده گرفتن عمدى سلامت و بهداشت روانى و جسمى و ممانعت از تحصيل آنان ممنوع، و مرتكب به سه ماه و يك روز تا شش ماه حبس و يا تا ده ميليون ريال جزاى نقدى محكوم مى‌گردد».

ماده پنج و شش نيز كودك آزارى را جرم عمومى معرّفى كرده و كلّيه‌ى افراد مرتبط با كودكان را مسؤول اعلام گزارش موارد كودك آزارى به مقامات صالح دانسته است.

بدين ترتيب ملاحظه مى‌شود كه با اين قانون، هرگونه آزار و اذيّت و خشونت عليه كودكان ممنوع گرديده و تنبيه بدنى نابجا و كودك‌آزارى جرم انگارى شده است. با اين همه، قانونگذار خود را در مقام نسخ و يا حتّى تخصيص مقرّرات قبلى نديده و در مادّه‌ى هفتم تصريح كرده است اقدامات تربيتى در چارچوب مادّه‌ى 59 قانون مجازات اسلامى مصوّب 7/ 9/ 1370 و مادّه 1179 قانون مدنى مصوّب 19/ 1/ 1314 از شمول اين قانون مستثنا است.

3. تنبيه كودك توسط معلّم‌

از ديگر مواردى كه فقها در كتاب‌هاى فقهى، از آن بحث كرده، و به جواز آن قائل شده‌اند، مسأله تنبيه و تأديب كودكان توسط معلّمان است. اين مسأله را برخى از