دوم: مراد از واژه‌ى «أهل» ذكر شده در آيه‌ى شريفه، اعمّ از كودك است؛ و به طور قطع، مواردى وجود دارد كه مرد در آن‌ها حقّ تنبيه ندارد.

سوم: عبارت «يا أيها الذين آمنوا»، هم مردان را در بر مى‌گيرد و هم زنان را؛ و حال آن‌كه حقّ و ولايت بر تنبيه، براى زنان اجازه داده نشده است.

چهارم: عطف كلمه‌ى «أهل» بر «أنفسكم» دلالت بر عدم تنبيه بدنى دارد؛ چه آن‌كه فرد موظّف به خودزنى نيست.

بنابراين، مى‌توان نتيجه گرفت كه اين آيه‌ى شريفه، بر خلاف آن‌چه كه برخى گفته‌اند، بر وجوب پيشگيرى قبل از ارتكاب گناه دلالت دارد و نه تنبيه بدنى.

ب- روايات معصومان:

رواياتى كه بر تأديب و تنبيه بدنى كودكان دلالت دارند را مى‌توان به دو دسته تقسيم كرد:

1. يك دسته از روايات، به طور مطلق، به تأديب امر مى‌كنند؛ مانند روايت‌هاى زير:

1- 1 «محمّد بن يعقوب، عن محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد، عن محمّد بن يحيى، عن غياث بن إبراهيم، عن أبى‌عبدالله (ع)، قال: قال أميرالمؤمنين (ع): أدّب اليتيم ممّا تؤدّب منه ولدك واضربه ممّا تضرب منه ولدك». [1]

سند روايت: «محمّد بن يعقوب»، مرحوم شيخ كلينى است. «محمّد بن يحيى»، أبوجعفر العطار القمى است كه از ثقات اماميّه است. مرحوم نجاشى در مورد او مى‌نويسد: «شيخ أصحابنا فى زمانه، ثقة، عين، كثير الحديث‌». [2] «أحمد بن محمّد»، فرزند محمّد بن يحيى العطار القمى است؛ در كتاب‌هاى رجالى متقدّمين توثيق خاص در مورد وى وجود ندارد؛ مرحوم آيت الله خويى نيز در نهايت وى را

[1]. محمّد بن يعقوب كلينى، الكافى، ج 2، ص 94؛ محمّد بن حسن طوسى، تهذيب الاحكام، ج 8، ص 111، ح (383) 32؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، وسائل الشيعة، ج 15، ص 197، باب 67 از ابواب احكام اولاد، ح 1.

[2]. احمد بن على نجاشى، رجال النجاشى، ص 353، شماره 946.