نتيجه آن كه، همان‌گونه كه تأمين نيازهاى جسمى كودك لازم است، تأديب او از آن واجب‌تر است. پرورش قواى فكرى، عقلانى، روحى، عاطفى و مذهبى كودكان از مهم‌ترين وظايف والدين است؛ و تحصيل فضايل اخلاقى، مانند: صداقت، پاك‌دامنى، امانت‌دارى، مراعات نظافت و طهارت، و خلاصه، آن‌چه كه به انسانيت او مربوط است، ضرورت دارد. و روشن است رسيدن انسان به مقامات عالى و درجاتِ رفيعه‌ى معنوى و الهى، و حتّى تكامل و رشد در جنبه‌هاى اخلاقى و اجتماعى به مربّى و مؤدِّب نياز دارد، و كودك از تمام لحظات زندگى، ملازم والدين و مربّى خويش است.

از ديگر سو، براى تحقّق همه‌ى اين كمالات و فضايل، هميشه و در تمام حالات، نمى‌توان از رِفق، شفقت و محبّت استفاده كرد. گاه نيز لازم است از نيروى قهريه و تنبيهات بدنى استفاده شود. كه حتّى ممكن است در برخى از موارد و به تناسب شرايط، استفاده از چنين نيرويى نه تنها مجاز، بلكه مستحبّ و واجب نيز باشد.

با اين حال، مواردى را مى‌توان به عنوان شاهد، براى عدم دلالت داشتن اين آيه شريفه بر تنبيه بدنى كودكان ذكر كرد. از آن جمله است، موارد زير:

اوّل‌ آن كه: واژه‌ى «نار» كه در آيه‌ى شريفه بيان شده، دلالت بر پيشگيرى از ارتكاب گناه دارد؛ به اين صورت كه افراد بايستى از ارتكاب معاصى و افعالى كه خداوند نهى فرموده، دورى گزينند. در روايتى نيز ابوبصير از امام صادق (ع) در مورد چگونگى محافظت و نگهدارى سؤال مى‌كند كه حضرت در پاسخ او مى‌فرمايد كه:

«آن‌ها را به چيزى كه خداوند متعال امر فرموده، امر كن؛ و از امورى كه خداوند نهى فرموده، بازشان دار. اگر تو را اطاعت كردند، آنان را محافظت كرده‌اى؛ و اگر نافرمانى‌ات كردند، تو وظيفه‌ات را انجام داده‌اى». [1] نكته‌ى ديگرى كه از اين روايت استفاده مى‌شود، اين است كه حضرت فقط امر و نهى گفتارى را بيان كرده‌اند و نه چيز ديگرى.

[1]. محمّد بن يعقوب كلينى، الكافى، ج 5، ص 62؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، وسائل الشيعة، ج 16، ص 148، باب 9 از ابواب الامر و النهى و ما يناسبها، ح 2.