98 كشور ديگر، مانند: ايرلند، ژاپن، جمهورى كره، آفريقاى جنوبى، السالوادور، اتيوپى و ...، مجازات بدنى در سيستم كيفرى آن‌ها ممنوع اعلام شده است و در مابقى كشورها، كودكان در دادگاه‌ها به مجازات بدنى محكوم شده و كيفر داده مى‌شوند. هم‌چنين تنبيه بدنى كودكان در مدارس علاوه بر آن 23 كشور، فقط در 88 كشور ديگر، مثل: ايران، مصر، چين، بلژيك، اسلواكى، سنگال و ... مجاز نيست؛ يعنى در بيش از 100 كشور هنوز استفاده از تنبيه بدنى در مدارس عملى مجاز دانسته مى‌شود و قابل پيگرد نيست. در مورد تنبيه بدنى كودكان در خانه نيز تنها همان 23 كشور اين عمل را ممنوع مى‌دانند، و در بقيه كشورها، تنبيه بدنى كودك در درون خانه از نظر قانون مجاز است. نكته‌ى ديگرى كه از اين آمار به دست مى‌آيد، اين است كه استفاده از تنبيه بدنى در مراكز نگهدارى كودكان- كانون‌هاى اصلاح و تربيت- در بيش از 100 كشور دنيا، هم‌چون: سومالى، تاجيكستان، عراق، هند، فرانسه، كلمبيا و ...، ممنوع نبوده، و آن را به عنوان يك عمل قانونى و براى اصلاح و تربيت انجام مى‌دهند. به عبارت ديگر، در اين كشورها، تنبيه و مجازات بدنى كودكان به عنوان رأى كيفرى و ضرب و شتم جزايى‌ [1] ممنوع است و تنبيه به عنوان عملى حفاظتى و حمايتى‌ [2]- و به عبارت ديگر، براى اصلاح و بازداشتن از رفتار ناپسند- مجاز و قانونى است.

با توجّه به اين آمارها و گزارشات، و رويه دولت‌ها، نتيجه اين مى‌شود كه به رغم تمام تلاش‌هاى صورت گرفته توسط مجامع بين‌المللى براى از بين بردن و حذف تمامى انواع مجازات بدنى، هنوز اجماع جهانى و قبول جامعه‌ى بين‌المللى براى اين موضوع ثابت نيست.

علاوه آن‌كه، در پاره‌اى از موارد- همان‌طور كه روانشناسان نيز بيان داشته‌اند و در مباحث بخش مطرح شد- شيوه‌هاى ملايم و رفتار مسالمت‌آميز جهت بازداشتن‌

[1].Corporal Punishment as a Punitive assault.

[2].Corporal Punishment as a Protective action.