مىاندازد .
و ما را التماس و استدعا از شما آنست كه او را بقتل رسانى و شر او را از ما و ساير خلق الله تعالى كفايت گردانى و خالد را موعود بتفقدات بسيار و نوازشات بيشمار نمودند .
خالد وليد بىتوقيع متقبل آن فعل شنيع شد .
چون اين خبر بسمع اسماء بنت عميس زوجهء ابو بكر رسيد بغايت متحير و مضطر گرديد در حال خادمه خود را گفت كه بسرعت و استعجال خود را بخانه حضرت امير المؤمنين على رسان و بعد از عرض تحيت سلام من بخدمت ايشان بايد كه اين آيه كلام ايزد منان تلاوت نمائى * ( « إِنَّ الْمَلأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ ) * » [1] يعنى جمعى با يك ديگر معاهدت و مشاورت در باب قتل شما كردند جاريه حسب الامر مالك خود بسرعت تمام پيغام بخدمت آن امام الانام رسانيد .
حضرت امير المؤمنين على عليه السّلام فرمود كه رحمت خداى بمولاى شما باد بمولاى خود بگوى كه اگر حكم رب العالمين مقرر چنين باشد كه آن منافقين مرا بقتل آرند پس جماعت ناكثين يعنى عسكر جمل و رؤساى ايشان و مارقين يعنى طايفه خوارج نهروان و قاسطين يعنى معويه و اعوان او را بحكم حضرت عز و جل كه بقتل آرد .
خاطر خود جمع داريد كه اين طايفه وخيم العاقبه را قدرت قتل من نيست .
اسماء بنت عميس ازين خبر بغايت مبتهج و مسرور گرديد اما مشارطت و مواعدت فيما بين ابا بكر و عمر با خالد در باب قتل على عليه السّلام چنان شد كه ابو بكر گفت من چون نماز فجر مؤدى گردانم و سلام دهم البته در آن زمان على عليه السّلام نيز بجهت بندگى ايزد ديان در آن مكان حاضر گردد و من نماز خود را قبل از صلاة ايشان گردانم شما چون هنوز ظلمت شب في الجمله باقى است و يقين در آن وقت على در نماز خواهد بود بايد كه چون سر بسجده نهد گردن او را بزنى و ما و ساير برايا را

[1] سورة القصص : 20