ميكنند و شرف و عزت و كمال منزلت و ثروت خود را در اين معنى ميدانند .
ابو بكر گفت اى ابى رافع شما مرا درين باب آگاه گردانيديد من بهمين سخن نفس خود را از آن منع كردم و التزام نمودم كه تا زنده باشم هرگز در آرزو و هوس امارت نباشم و باين علت تردد بخانه هيچ كس حتى خانه نبى الاقدس نيز ننمايم .
چون حضرت رسول بيچون از دار عنا متوجه سراى عقبى گرديد و ابا بكر باتفاق امت بر سرير خلافت متمكن گرديد من بعد از تقضى اندك زمان بنزد ايشان رفتم و گفتم وا عجباه اى ابا بكر شما مرا از تقبل امارت دو شخص منع فرمودى و الحال خود متقلد قلاده حكومت و خلافت امت بلكه متكفل امانى و آمال تمامى ارباب ملت گشتيد :
ابو بكر گفت اى ابى رافع چون اختلاف فراوان در ميان مردان مشاهد من گرديد مع هذا همگى امت محمد قريب العهد بكفر بودند مىترسيدم كه از دين برگشته مرتد شده مراجعت بضلالت اصلى و بكفر اولى نمايند و حال آنكه جميع امت اتفاق كرده مرا بخلافت و ولايت ميخواندند من چون ناچار گشتم قبول قول ايشان كردم .
ابى رافع گفت :
توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر ميكنند .
اين سخن مقبول من نيست بيقين كه حضرت مهيمن اين سخن ترا نيز مستحسن نميداند توبه شما ازين فعل غير مستحسن ، احسن است .
و نيز در روايت آمده چون ابو بكر بر مسند خلافت متمكن گرديد روزى باتفاق عمر و به مشورت يك ديگر كسى بنزد خالد بن الوليد فرستادند او را بحضور خود طلبيدند .
بعد از آنكه خالد وليد در آن مكان حاضر گرديد گفتند اى خالد تمامى امت حضرت نبى الورى ( ص ) بيعت بر خلافت ما كردند الا على كه در بيعت موافقت امت نكرد مع هذا اهل بيعت را بفرصت ايشان نميگذارد و فساد بسيار در ميان مهاجر و انصار