تمامى شما از آن ابا و امتناع نموديد مگر على عليه السّلام كه در آن روز گفت يا نبى الله اگر مرا لايق اين خدمت دانى بجان منت دارم و در انصرام امر و حكم سيد الانام سعى تمام نمايم .
چون على كلام انجام رسانيد حضرت نبى الاكرام گفت بلى يا على اين كار باهتمام و سعى تو بانجام رسد و از غير تو اى على هرگز اين مهام بانصرام نرسد .
عباس گفت اى ابا بكر حقا چنين است و بغير از امير المؤمنين هيچ احدى را تصرف در ميراث رسول و وصيت او و خلافت و ولايت كه بقول آن حضرت بعلى معين و مقرر است جايز و رخصت نيست چنانچه فرمودى پس چه چيز شما را بمكان حضرت پيغمبر متمكن و مستقر گردانيد و بچه سبب تقديم بر على در خلافت و امارت كردى .
ابو بكر گفت اى نبى عبد المطلب شما بواسطه غدر و غلول و بازى و گول ما آمديد بعد از آن على و عباس متوجه منزل و مكان خود شدند .
رافع بن ابى رافع الطائى روايت كند كه من پيش از خلافت ابى بكر در يك سفر مصاحب او شدم روزى در هنگام سير و سياحت گفتم يا ابا بكر مرا چيزى تعليم كن كه حضرت حكيم النافع مرا بآن منتفع گرداند .
ابو بكر گفت كه من پيش از سؤال شما اراده اين داشتم الحال چون سؤال كردى بشنو .
اى رافع زنهار شرك بخداى تعالى و تبارك ميار و فرايض پنجگانه بجاى آر و زكوات واجبه بمستحقان رسان و روزهء ماه رمضان از وقت مگذران و حج و عمره بجاى آر و خود را از قبول امارت و حكومت دو كس از مسلمين دور دار .
من گفتم يا ابى بكر آنچه مرا در باب اقامت نماز و روزه و اداء زكوات و اتيان حج و عمرهء مفروضه امر فرمودى در انصرام قيام آن مسارعت تمام نمايم ليكن در باب امارت و حكومت آنچه مرئى و مشاهد اين قليل البضاعت ميگردد آنست كه معشر الناس بواسطه آرزو و هوس امارت و حكومت تردد بخدمت حضرت نبى المقدس