بريات نمايد بآنچه در نزد على باشد از كثير و قليل و على را با رسول ملك تعالى مراتب دوستى و اخلاص بحديست كه محد آن بدرك و عدد احصاى آن در حيز فهم هر كامل و زيرك نيست .
مردم اگر آرزو نمايند كه تراب قدم ابن ابى طالب باشند بجاست و اگر بمودت و اتحاد او ميرند براى نجات يوم الميعاد كافى و رواست .
زيرا كه على صاحب لواى حمد محمود و ساقى محبان خويش در يوم الورود و جامع جميع صنوف كرم و حلم و عالم به همگى انواع فضل و علم و وسيله شفاعت امت بخداى عالم و بحضرت رسول صلى الله عليه و آله است .
از محمد بن عمر بن على و او از پدرش و او از ابى رافع روايت كند كه من روزى در ايام خلافت ابى بكر بنزد او حاضر بودم كه عباس و على از در درآمدند و در باب ميراث حضرت پيغمبر در محضر انصار و مهاجر مخاصمه با يك دگر كردند .
ابو بكر گفت كوتاه دراز را مىاندازد و در دعوى ساكت و ملزم مىسازد .
كوتاه حضرت امير المؤمنين على عليه السّلام و طويل عباس رحمه الله را اراده نمود يعنى در طلب ميراث رسول عربى مرتضى ابن عم النبى صلى الله عليه و آله محق و عباس اگر چه عم آن حضرت بود بحكم خدا و تبليغ رسول مجتبى صلى الله عليه و آله و سلم غير مستحق است .
عباس گفت من عم حضرت رسولم و على ابن عم آن حضرت است و الحال مرا از تصرف در تركه نبى صلى الله عليه و آله حامل و مانع است .
ابو بكر گفت اى عباس حق بر طرف على است زيرا كه در روزى كه نبى ايزد واهب جميع بنى عبد المطلب را جمع كرد تو نيز يكى از آن جماعت بودى در آن وقت حضرت نبى الرحمه گفت اى ياران كدامى شما موازره با ما مىنمايد تا وصى و خليفه من در اهل من بود و اجرا و انجاز آداب و احكام شرع من و اداكننده ديون و وصاياى من باشد .