با چنان شخصى كه خداى تعالى و رسول مجتبى او را ولى مؤمنان و وصى نبى الانس و الجان و راعى خلافت خلقان و قايم و ساعى بامامت امتان گردانيد يقين دعواى زيادتى و تفوق يعنى بر امير المؤمنين على عليه السّلام عين بىشرمى و كمال بىآزرمى است .
طعن جاهل نادان و عامى بىسرمايه كمال و عرفان مرا و سرزنش ارباب حسد و عدوان در باب برخاستن از مقام و مكانى كه آن سرور مرا امر بانتقال از آن مكان نمايد يا مرا بر استقرار و استقامت چيزى حكم نمايد ، عين سفسطه و نادانى و نهايت حماقت و بىعرفانى است .
زيرا كه من متابعت على را بر خود لازم بلكه از فروض متحتم شمرم بواسطه آنكه مكرر از حضرت پيغمبر شنيدم ميفرمود كه حق با على و على با حق است مطيع على سعيد و ناجى دشمن على بدبخت و شقى است .
و الله بخداى عالم و به پروردگار عالم قسم است كه اگر كسى ابن ابى طالب را بواسطه آنكه از اول عمر خود ببندگى و پرستش ايزد علام قيام و اقدام نمود و باقى انام به پرستش اصنام اشتغال داشتند و احتراز از حلال و حرام نداشتند هرگز على مرتكب امر حرام و بعبادت اوثان و اصنام اقدام ننمود بلكه شغل آن امام الانام كسر اوثان و اصنام بود بمحبت گيرد يا بمودت و دوستى پذيرد كافى است .
مع هذا تمامى مردم بعد از وفات سيد عالم در جميع امور مشكله احتياج بعلى دارند و در مسايل شرعيه رجوع باو مىآرند فكيف در هنگامى كه با وجود اين مراتب كمال اسباب ديگر بواسطه اطاعت و محبت آن سرور بعد از وفات حضرت پيغمبر موجود و مستمر باشد كه اقل آن اسباب موجب اطاعت آن حضرت و اهون آن مرغب متابعت آن ولى رب العزت بود .
چنانچه على ذى رحم نبى الجليل بلكه بغايت نزديك برسول خليل است و على عالم است بامور دقيق و جليل و راضى بصبر جميل است او بذل و مواسات بهمگى