چنين مستفاد مى‌شود كه تميمه در اصل بمعنى مهره پيسه يعنى سياه و سپيد است كه براى تعويذ چشم زخم و گزندهاى ديگر بر گردن كودكان آويزند، درست مرادف خرمك فارسى بتفسيرى كه از فرهنگها نقل كرديم‌ [1].

هر چند ممكن است كه بعلاقه اطلاق و تقييد يا عامّ و خاصّ آن را در معنى مطلق عوذه و تعويذ آدمى و حيوانى بكار برند، خواه بر گردن آويخته يا بر پاى و بازو بسته يا در جيب هشته باشد- امّا اصل معنى حقيقى همان مهره پيسه است كه بقصد تحفّظ از آسيب جنّ و پرى و چشم بد آدمى بر گردن اطفال بياويزند.

ابو منصور اراد الخرز الذى يتّخذ عوذا و التميمة خرزة رقطاء تنظم فى السير ثم يعقد فى العنق و قيل هى قلادة يجعل فيها سيور و عوذ و قيل التميمة عوذة تعلق على الانسان و فى الحديث من علق تميمة فلا اتمّ اللّه له و يقال هى خرزة كانوا يعتقدون ان فيها تمام الدواء و الشفاء و اما المعاذات اذا كتب فيها القرآن و اسماء اللّه تعالى فلا بأس بها و التميمة قلادة من سيور و ربما جعلت العوذة التى تعلق فى اعناق الصبيان قال ابو منصور التمائم واحدتها تميمة و هى خرزات كان الاعراب يعلقونها على اولادهم يتقون بها النفس و العين بزعمهم و ابطله الاسلام و قال ايضا و من جعل التمائم سيورا فغير مصيب و لم أر بين الاعراب خلافا انّ التميمة هى الخرزة نفسها» انتهى ملخصا.

[1] - عين عبارت فرهنگ اسدى در يك نسخه اين است «خرمك مهره‌يى بود از آبگينه آن را چشم زد گويند» و در نسخه ديگر «مهره‌يى بود از آبگينه كبود و سياه و سپيد و آن را چشم زد و جژمك گويند: ص 275 طبع آقاى اقبال آشتيانى».

نگارنده را غير از جژمك [چشمك‌] كه در حواشى پيش گفتم حدسى ديگر بنظر آمد كه شايد اصل كلمه جزعك باشد كه بخرمك تصحيف شده است مأخوذ از جزع عربى بمعنى مهره آبگينه سياه و سپيد با كاف نسبت فارسى كه بهاء نيز تبديل مى‌شود و باشتباه آن را هم كاف تصغير مى‌گويند؟