نگارنده احتمال مى‌دهد كه كلمه «ظفر» تحريف خرد باشد كه از قرائت نادرست آن لفظ به وجود آمده و قرينه بر صحت اين امر وجود قسمت‌هايى از متن ظفرنامه در مجموعه خردنامه است كه از خوشبختى در نسخه‌اى نسبتا قديم باقى مانده است. توضيح آن كه شايد كاتبى چند قطعه از يك قسمت خردنامه را استنساخ كرده و نام اصل را به منتخب يا فرع نهاده و خواننده‌اى «خرد» را به خطاى ناشى از شيوه تحرير يا بدى خطر «ظفر» خوانده باشد و كاتبان بعد عموما بى‌خبر از نام صحيح كتاب عنوان ظفرنامه را ضبط كرده باشند [1] به هر حال در بعضى از نسخه‌ها رساله منظور بى‌نام است و تا آن جا كه به نظر نگارنده رسيده، عنوان مذكور اول بار در نسخه كتابخانه مراد ملا (ح) كه بين سال‌هاى 744 تا 754 نوشته شده، آمده است.

در نسخه خردنامه‌ [2] و نسخه عكسى‌ [3] (ع) و نسخه‌هاى خطى تاريخ گزيده (گ و ت و ص) و نسخه آثار الوزراء سيف الدين حاجى‌

[1] البته اين امر بر اهل اطلاع معلوم است كه كلمه «ظفر» و تركيب «نامه ظفر» در ادب فارسى قبل از ايلغار تاتارها بسيار معمول بوده و حتى بيش از كلمه پيروزى و فيروزى به كار مى‌رفته است، رش: لغت‌نامه دهخدا، حرف ظ ص 12 س 3.

[2] خردنامه شايد اولين مجموعه فارسى اندرز نامه‌هاى ظاهرا پيش (به صورت ترجمه) و هم پس از اسلام باشد كه از دستبرد حوادث مصون مانده و به ما رسيده است. اما ظفرنامه گويا اصلا جزوى از خردنامه بوده است. خردنامه را كه بعد از برقرارى و چاپ متن حاضر به نظر راقم اين سطور رسيد نگارنده از محل هديه استاد محترم دوست بزرگوار آقاى دكتر يحيى مهدوى به دانشگاه تهران به چاپ رسانيده و اميد دارد كه قريبا منتشر كند.

[3] راجع به خصوصيات نسخه‌ها، رجوع به صفحه‌هاى بعد همين مقدمه شود.