يك بار در آغاز بخش حكمت وصيّت مى‌كند كه مطالب اين كتاب در اختيار كسانى كه واجد شرائط نيستند قرار نگيرد. او مى‌گويد:

مطالب اين كتاب إشاراتى به اصول، و تنبيهاتى بر جمله‌هائى است كه هر كس فهم آنها برايش ميسّر شود بينا گردد، و كسى كه درك اين مطالب بر او دشوار آيد سخن صريح‌تر هم او را بهره‌مند نسازد. براى توفيق بايد بر خدا توكل كرد. و من دوباره وصيّتم را تكرار و بر خواهشم اصرار مى‌نمايم كه بخل ورزيد از اين كه مطالب اين كتاب در اختيار كسانى قرار گيرد كه واجد شرايط مندرج در آخر اين كتاب نيستند.» [1]

و بار ديگر در پايان كتاب در ذيل عنوان «خاتمة و وصيّة» براى خواننده اين كتاب شرايطى را تعيين مى‌كند، و معاهده و پيمان مى‌خواهد كه اين مطالب در اختيار نااهلان قرار نگيرد، و در صورت تخلّف خداى عزّ و جلّ را حكم و وكيل قرار مى‌دهد. او در پايان نمط دهم مى‌گويد:

«اى برادر، من در اين اشارات حقيقت ناب را براى تو از ميان مطالب بيرون آورده، و بهترين لقمه دانشها را در قالب عباراتى لطيف در دهانت نهادم. پس آن را از افراد پست، و نادان، كم هوش، كم جرأت، و ناورزيده كه ميل آنها با قيل و قال عوام است، يا از متفلسفان بى‌دين و بى‌عقيده، حفظ كن. پس اگر كسى را كه به پاكى طينت و درستى روشش اطمينان دارى، و اين كه زود گرفتار وسواس نمى‌گردد، و با چشم رضا و خشنودى و راستى به حقّ مى‌نگرد، يافتى پس هر چه را از تو سؤال كرد به تدريج، و جزء به جزء، و اندك اندك به او بياموز تا آنچه قبلا فرا گرفته باعث كنجكاوى او براى آنچه فرا خواهد گرفت بشود. و او را به خدا سوگند ده و با او محكم پيمان ببند كه او نيز در آنچه از تو مى‌آموزد پيرو تو باشد و به تو تأسّى كند. پس اگر اين علم را شايع يا ضايع سازى ميان من و تو خدا حكم كند و خدا براى واگذارى كارها به او كافى است» [2].

مناسب است درباره مشرب فلسفى و مباحث عرفانى كتاب «اشارات» به اختصار گفتگو كنيم:

مشرب فلسفى ابن سينا در «اشارات»

اگر چه نظام فلسفى كه وى در كتاب «اشارات» و ساير آثارش عرضه كرده است بيش از همه صبغه مشّائى و ارسطوئى دارد، و او بيش از ديگران در تبويب، تنظيم، تبيين و تكميل اين فلسفه سهم دارد، ولى‌

[1] - همين كتاب؛ ص 1.

[2] - همين كتاب؛ ص 665.