وَغَلَبَني هَوايَ‌، وَاعانَنِي عَلَيْهَا شِقْوَتِي‌، وَغَرَّنِي سِتْرُكَ الْمُرْخى‌ عَلَيَ‌، فَقَدْ عَصَيْتُكَ وَخَالَفْتُكَ بِجُهْدِي‌، فَالْآنَ مِنْ عَذَابِكَ مَنْ يَسْتَنْقِذُنِي؟ وَمِنْ أَيْدِي الْخُصَمَاءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنِي؟

«خدايا آنگاه كه عصيان مى‌كردم از سر انكار ربوبيّت تو و كوچك شمردن فرمان تو و تعرّض به عقوبت تو و خوار شمردن وعيد تو نبود، خطايى بود كه دست داد و نفسم فريبم داد و هوس چيره گشت و بدبختى يارى داد و پرده پوشى تو مغرورم كرد، پس در عصيان و مخالفات تو كوشيدم و اكنون از عذاب تو چه كسى مرا نجات مى‌دهد و فردا از دست دشمنان، كه خلاصم مى‌كند؟»

انسان بايد در توبه كردن شتاب كند و نگذارد گناهان در زندگيش بر روى هم انباشته شوند، زيرا دشوارتر مورد مغفرت قرار خواهد گرفت، از اين گذشته انباشته شدن گناهان بر دل آدمى آن را مى ميراند و از هدايت دور مى‌دارد، پس لازم است كه انسان براى محو گناهان به توبه مبادرت ورزد:

خدايا اذن دعا و مسئلتم دادى پس اى شنوا بشنو ستايشم و اى رحيم اجابت كن دعايم و اى غفور بگذر از لغزشم.

از شديدترين عذابها خداوند بر كافران و مشركان در آتش دوزخ، آن است كه به آنها اجازه نمى‌دهد از او چيزى بخواهند، پس دوزخيان حق ندارند با خدا سخن بگويند. ولى درِ سخن گفتن با خدا و توبه كردن و مغفرت خواستن از او در دنيا بر روى گناهكاران بسته نيست، ما بندگان ضعيف نيازمند مسكين- كه مالك چيزى براى خود نمى‌باشيم- با خدا به مقابله بر مى‌خيزيم و گناه مى‌كنيم و سپس استغفار مى‌نماييم و از او عفو و پذيرش توبه مى‌طلبيم و او ما را مى‌بخشايد و در پيش روى ما در آمرزش را مى‌گشايد و در دنيا اجازه توبه به ما مى‌دهد و ليكن در روز قيامت اين در را فرو مى‌بندد، پس بر ماست كه از فرصت استفاده كنيم و به توبه و آمرزش خواهى مبادرت نماييم، «خدايا اذن دعاييم دادى»، خدايا تويى آنكه با فضل،