نمى‌انديشد كه اين منبر حسينى، حاصل خون شهداى كربلاست؟ آيا نمى‌داند كه امام حسين عليه السلام آشكارا بيعت نمودن با يزيد را نفى نمود.

چنانكه فرمود:

«مَنْ كانَ فِينا باذِلًا مُهْجَتَهُ، وَمُوَطِّناً عَلى‌ لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنا، فَإِنَّني راحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شاءَ اللَّهُ» [1].

«هركس خون خودرا در راه ما (كه راه خداست) مى‌بخشد و خود را آماده ديدار خدا كرده است، با ما رهسپار شود كه من- به خواست خدا- فردا رهسپارم.»

آيا اين عملى جداى از سياست است؟ چه سياستى بزرگتر از قيام شمشير حقّ بر عليه حكومت طاغوت مى‌باشد؟

هرگز چنين نيست؛ وَكَانَ الْإِنسَانُ أَكْثَرَ شَيْ‌ءٍ جَدَلًا [2] «ولى انسان بيش از هر چيز، به مجادله مى‌پردازد.»

از اين رو بر كسانى كه از حكمت شهادت حسينى آگاهى يافتند و با وجود مشكلات، عزم نمودند كه شيوه سيّدالشهدا را در زندگى پياده نمايند و همچنين بر كسانى كه تا رسيدن به گوهر اسلام، روح ايمان و چكيده تاريخ انبيا و تا مبارزه بر عليه جبت و طاغوت صعود نموده‌اند، لازم است كه نگذارند پرچم حسينى از جانب فريبكاران، منافقان و ستم پيشگان كه به نام حسين به مبارزه عليه راه حسين برخاستند، ربوده شود؛ زيرا اينان همچون بنى‌اميّه- لعنت خدا