پيشگان خونخوار بر عليه ايشان برخاستند.

از اين رو هر پرچم حقّى كه در راه خدا برافراشته شد، شعار خود را «يا لثارات الحسين» نهاد؛ و هر مجموعه‌اى كه مبارزه را انتخاب كرد، آموزه‌هاى كربلا را پيش روى خود نهاد؛ و هر آزاده‌اى كه عزم بر جان فشانى در راه دينش نمود، امام حسين عليه السلام را نمونه والاى خود قرار داد.

و ما تا زمانى كه با نفاق اموى، تزوير شريح گونه و خيانتى همچون خيانت اهل كوفه روبرو هستيم، به مشعل نورانى سيّدالشهدا نيازمند مى‌باشيم. به راستى آيا روزى خواهد رسيد كه از اين مثلث ناپاك رهايى يابيم؟

خير، هرگز! تا وقتى گيتى برپاست، فتنه‌هاى شيطانى و وسوسه‌هاى ابليس پا برجاست.

البتّه لازم نيست كه منافق آشكار اموى گونه، همچون صدام ظاهر شود و يا از ميان خطيبان سلاطين همچون شُرَيْح قاضى باشد، و يا بزدلانى تظاهر كننده به خيانت باشند كه مى‌خواهند همچون افرادى كه از روى آگاهى و عمد و پافشارى زير پرچم ظلم و سركشى به جنگ حسين بن على عليه السلام رفتند، رفتار نمايد.

خير، لازم نيست ضرورتاً اين گونه باشد. زيرا ممكن است منافق تظاهر به عشق امام حسين عليه السلام نمايد، و دروغگوى فريبنده به نام اين امام سخن گويد و فرد بزدل زير پرچم ابا عبداللَّه پنهان شود. مگرنه اينكه آن دروغگوى مكّار بر منبر حسينى چنين گفت: كه با حاكمان و فرمانروايان كارى نداشته باشيد و در سياست دخالت نكنيد! آيا او