بنابراين كسى كه به امامت امام حسين بن على عليهما السلام و ديگر ائمّه معصومين اعتراف مى‌نمايد بايد از سخنان و كلمات ايشان نيز پيروى كند و هرگز نبايد وانمود كند كه چيزى از آنها نمى‌داند و يا اينكه آنها را براساس هواها و غرضهايش تفسير نمايد. دراين زمينه روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است كه او از يكى از پيراونش- شايد فضيل بن يسار- چنين پرسيد:

«كَيْفَ تَسْلِيْمُكَ لَنا يا فُضَيل؟ فأَجابَ: يابن رسول اللَّه، لَوْ أَخَذْتَ تُفاحَةً وَقَسَّمْتَها قِسْمَين وَقُلْتَ هَذا الْقِسْمُ حَلَالٌ وَهذا حَرَامٌ، فَأَنا لَا أَقُولُ لِمَاذا؛ بَلْ أَقُولُ: سَلَّمْتُ».

«اى فضيل، چگونه از ما فرمانبردارى مى‌نمايى؟ پاسخ داد: اى فرزند رسول خدا! اگر سيبى را به دو نيم قسمت كنيد و بگوييد كه اين قسمت حلال و ديگرى حرام است، من هرگز نمى‌گويم چرا؛ بلكه خواهم گفت: من فرمانبردارم.»

و پيش از او، سلمان محمّدى كه درباره او چنين نقل مى‌نمايند كه به دنبال اميرالمؤمنين عليه السلام راه مى‌رفت و گام در قدمگاه امام على عليه السلام مى‌نهاد. زيرا او مى‌خواست با اين روش نيز پيروى كردن و فرمانبردارى خويش را از امام نشان دهد.

افقهاى ولايت‌

پس از پشت سرنهادن اشتباه مرجئه و سطحى نگرى سلفيها نسبت به اهل‌بيت عليهم السلام و پس از توجّه به ژرفاى قضيه، سخنى كه به نظرم بسيار مهم مى‌باشد برايتان بازگو مى‌نمايم و آن اينكه انسان هنگاميكه‌