ايشان در برابر خدا دفاع نماييم جز با عمل نمودن و اينكه به ولايتمان دست نخواهد يافت مگر با عمل و پرهيزكارى...»

از اين رو، كسى كه در ميان دوستداران ائمه عليهم السلام زندگى مى‌كند و ادّعاى دوستدارى ائمّه عليهم السلام را دارد نيز در معرض لغزش به سوى مفاسد مى‌باشد؛ زيرا هرگز ائمّه اطهار خود، به شيعگى آن انسانى كه از ايشان در اوامر و نواهى پيروى نمى‌كند، اعتراف نمى‌نمايند.

پس اگر انسانى بپندارد كه دوستدارى اهل‌بيت عليهم السلام تنها اظهار محبّت و گراميداشت ياد آنهاست، بداند كه دچار اشتباهى بس بزرگ و زيانى آشكار شده است. چرا كه معناى كامل و درست ولايت، همان اطاعت از خدا و رسولش، و اقرار به حق بودن اهل‌بيت عصمت و طهارت عليهم السلام و حركت نمودن براساس راهشان- كه هيچ تفاوتى با آموزه‌هاى قرآن ندارد- مى‌باشد.

از نمونه‌هاى كمبود و نقص در ولايت و دوستدارى اهل‌بيت اين است كه مى‌بينيم برخى در سخن گفتن پيرامون فضيلتها، مقام وتاريخ زندگانى ائمّه عليهم السلام فرورفته‌اند و لى در عين حال، در شناخت حكمت الهى از وجود ائمّه و يا علّت قرار دادن اينان به عنوان رهبران دين ونيز شناخت فقه و معرفتهاى الهى ايشان، كوتاهى مى‌كنند. پس به همين خاطر مى‌بينيم كه در هر امر كوچك و بزرگى به جدل مى‌پردازند. به جدلى كه از عدم تسليم شدن ايشان در برابر فرموده‌هاى ائمّه عليهم السلام سرچشمه مى‌گيرد. على‌رغم اينكه خود به عصمت و شأن اهل‌بيت عليهم السلام و پيوند آنان با قرآن و پيامبر گرامى، اعتراف مى‌كنند!