ابراهيم به كجا مى‌روى؟ گفت: به قبا. امام پرسيد: براى چه كارى؟

گفت: ما در هر سال خرما مى‌خريم. اينك مى‌خواهم نزد مردى از انصار بروم و مقدارى خرما از او بخرم. حضرت پرسيد: آيا از آفت ملخ آسوده خاطرى؟

امام پس از اين سخن وارد مدينه شد و من نيز به راه خود رفتم. اين ماجرا را براى ابو العز باز گفتم و او گفت: به خدا امسال درخت خرما نمى‌خريم. پنج روز سپرى بود كه ملخ آمد و تمام خرماهاى نخلستان را از بين برد. [1]

دانش امامت‌

شالوده رسالتها و مكاتب آسمانى بر اساس ايمان به غيب استوار شده است بارزترين نمودهاى آن، علم غيب بندگان مقرّب خداست. آيا كتابى كه به پيامبر وحى مى‌شود و مردم را به پيروى از او امر مى‌كند، از ناحيه غيب نيست؟

چگونه خداوند تمام اين مكاتب بزرگ آسمانى و اين كتاب عظيم (قرآن)، كه جهانيان را به رويارويى فراخوانده تا يك سوره و يا چند آيه همانند آن را بياورند، به پيامبر امى خويش آموخته است؟!

ما در قرآن مى‌خوانيم كه حجّت عيسى بن مريم عليه السلام بر مردم دورانش آن بود كه ايشان را از آنچه در خانه‌هايشان انبار كرده بودند، خبر مى‌داد.