اعتماد به اينكه خداوند روزى دِه و نيرومند است، به مؤمن غنايى مى‌بخشد كه از فقر و تنگدستى نمى‌هراسد. امامان ما نمونه‌هاى والا در بخشش و كرم هستند. امام موسى بن جعفر عليهما السلام با وجود سختى شرايط و اوضاعى كه در آن مى‌زيسته است، در جود و كرم شهره آفاق بوده است.

در اين باره از محمّد بن عبداللَّه بكرى روايت شده است كه گفت:

در طلب وامى به مدينه در آمدم. امّا (به مقصود خود نرسيدم) خسته شدم با خود گفتم: اى كاش نزد ابو الحسن عليه السلام بروم و حال خود را براى او بازگو كنم.

از اين رو به مزرعه آن‌حضرت رفتم. خدمت او رسيدم. آن‌حضرت به همراه غلامش به سوى من آمد همراه غلام ظرفى بود كه در آن مقدارى گوشت نيم پخته بود و جز آن چيز ديگرى نداشتند امام مشغول خوردن شد و من نيز خوردم. سپس از حاجتم پرسيد و من ماجراى خود را براى او باز گفتم. پس آن‌حضرت به درون رفت و اندكى نگذشت كه به سوى من برون آمد و به غلامش گفت: برو. سپس دستش را به طرف من دراز كرد و كيسه‌اى كه در آن‌ 300 دينار بود، به من داد. آنگاه برخاست و رفت من نيز بر مركب خويش سوار شده بازگشتم. [1]

ابو الفرج اصفهانى در مقاتل الطالبيين از يحيى بن الحسن نقل كرده است كه گفت: هر گاه موسى بن جعفر عليهما السلام مى شنيد كه مردى پشت سر آن‌حضرت سخن نا شايستى گفته است براى او يك كيسه پول كه در آنها بين‌ 200 تا 300 دينار بود، مى‌فرستاد و كيسه‌هاى آن‌حضرت زبانزد بود. [2]

در تاريخ حكايت جالبى آمده‌است كه منصور خليفه عبّاسى‌از امام موسى بن‌