بر زمينيان شدّت گرفت و قيام را «140» سال عقب انداخت.

پس ما (اين سخن را) با شما گفتيم و شما آن را فاش كرديد و نقاب از راز بر گرفتيد. خدا هم قيام را به تأخير انداخت و بعد از اين وقتى معين براى قيام در نزد ما قرار نداد و خداى آنچه را خواهد محو مى‌كند و آنچه را خواهد نگه مى‌دارد و ام الكتاب نزد اوست.

ابو حمزه ثمالى گويد: اين سخن را به امام صادق گفتم. آن‌حضرت نيز فرمود. آرى اينچنين است.

در اين باره از داوود الرقى روايتى است. او گويد: به ابو الحسن الرضا عرض كردم فدايت شوم به خدا سوگند در باره امر تو (امامت) در دلم چيزى نيست جز حديثى كه ذريج از ابو جعفر (امام باقر) روايت كرده است. آن‌حضرت پرسيد: آن حديث چيست؟

گفتم: ذريج مى‌گويد كه از ابو جعفر شنيدم كه مى‌فرمود: «هفتم ما، قائم ماست، اگر خدا بخواهد».

امام رضا عليه السلام فرمود: «تو راست مى‌گويى و نيز ذريج و ابو جعفر عليه السلام هم درست گفته‌اند». عرض كردم: به خدا سوگند ترديد و گمانم افزون شد.

آن‌حضرت به من فرمود: اى داوود بن ابى كلده! تو را به خدا اگر موسى پيامبر به آن عالِم نمى‌گفت: «اگر خدا بخواهد مرا بزودى از صابران مى يابى» او از كارهايى كه آن عالِم انجام مى‌داد، سؤال نمى‌كرد. ابو جعفر عليه السلام نيز اگر نگفته بود اگر خدا بخواهد چنان مى‌شد كه آن‌حضرت فرموده بود.

ابو حمزه گويد: در اينجا به سخن او يقين آوردم.

طرفداران جنبش مكتبى در اين باره سخنان بسيارى نقل مى‌كردند تا آنجا كه خبر به گوش دستگاه حاكمه رسيد و در جامعه شيوع يافت.

در پى شيوع اين خبر گروهى از افراد مكتبى دستگير شدند و امام كاظم عليه السلام‌