حالتى بوده كه انسان در برابر ظلم و ستم پايدارى كرده است. امّا با اين همه آن‌حضرت شكيبايى ورزيد، آن گونه كه حتّى فرشتگان آسمانى از مقاومت دليرانه و قدرت اراده و عزم پولادين وى به شگفت آمدند.

2- يكى از خادمان آن‌حضرت مرتكب عملى شد كه بر وى مجازات لازم بود. امام دستور داد او را حد بزنند. خادم گفت: مولاى من‌ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ (وآنهايى كه خشم وغضب خودفرو نشانند) امام فرمود: رهايش كنيد. خادم گفت: وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ‌ (و از بدى مردم در گذرند) امام فرمود: از تو گذشتم. خادم گفت: وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌ (و خداوند نيكو كاران را دوست مى‌دارد) امام فرمود: «تو در راه خدا آزادى و دو برابر مبلغى كه پيش از اين به تو مى‌دادم، به تو خواهم داد». [1]

سخنور بديهه سرا

در كتابهاى تاريخى گنجينه‌اى از سخنان فصيح و گهربار حسين بن على عليه السلام گرد آورى شده است. امّا در اينجا تنها به ذكر اندكى از آن همه بسنده مى‌كنم:

1- عثمان، اقدام به تبعيد «ابوذر» صحابى بزرگوار پيامبر صلى الله عليه و آله كرد. امام على و فرزندانش براى بدرقه ابوذر حاضر شدند. امام حسين با توجّه بدين مناسبت، خطاب به ابوذر فرمود.

«اى عمو! خداوند هر گاه كه بخواهد به دگرگون ساختن اوضاعى كه مى‌بينى تواناست. اين قوم دنياى خود را از تو دريغ داشتند و تو دين خود را از آنان دريغ داشتى.

حال آن كه توبه آنچه آنان تو را از آن باز داشته‌اند، بى نيازى و آنان بدانچه كه تو از ايشان دريغ داشته‌اى، بسيار نيازمندند. پس از خداى صبر