قهرمانيهاى آن‌حضرت را در فتوحات اسلامى و پس از آن در جنگهاى امام على عليه السلام مشاهده مى‌كنيم. امّا اين دولاريها با تمام قوّت و اصالت خود نمى‌تواند همپاى شجاعت آن‌حضرت در روز عاشورا كه بى گمان، مظهرى شكوهمند در تاريخ انسانى به شمار مى‌آيد، قلمداد شود.

عقاد در اين باره مى‌نويسد: «در ميان نوع انسان هيچ كس دلدارتر از حسين عليه السلام در روز عاشورا يافت نمى‌شود.» [1]

زاهدى عابد

او هر سال به زيارت خانه خدا مى‌رفت مگر هنگامى كه شرايط تيره آن روزگار كار را بر وى سخت كرده بود. پياده به حجّ مى‌رفت و در كنار خود دهها شتر بدون سوار را همراه مى‌آورد. هر تُهيدست مستمندى را كه مى‌ديد آنقدر به او مى‌بخشيد كه توشه‌اش خالى مى‌شد و آنگاه از ديگر شترانى كه همراهش بود، توشه و آذوقه خويش را تأمين مى‌كرد.

هر شب هزار ركعت نماز مى‌گذارد. از فرزند بزرگوارش، امام زين العابدين عليه السلام پرسيدند چرا پدرت كم فرزند بود؟ پاسخ داد:

«او هر شب هزار ركعت نماز مى‌گذارد پس چگونه مى‌توانست فرزندان بيشترى داشته باشد».

بردبار حكيم:

1- شكيبايى آن است كه انسان در سخت ترين شرايط بر اعصاب خود مسلّط باشد. بى گمان امام حسين عليه السلام در روز عاشورا در دشوارترين و سخت‌ترين‌