وپيروزى خواه وبراى دورى از حرص و بى‌صبرى از او يارى بجوى كه شكيبايى جزئى از دين و كرم است، و حرص روزى نمى‌آورد و بى‌صبرى اجل را به تأخير نمى‌اندازد». [1]

2- اعرابى نزد امام حسين عليه السلام آمد و گفت: من از «هرقل» و «جعلل» و «اينم» و «مهمهم» خدمت تو آمده‌ام.

امام حسين خنديد و فرمود:

«اى اعرابى! به گونه‌اى سخن گفتى كه جز دانايان آن را در نيابند»

اعرابى گفت: من بيش از اين نيز توانم گفت. آيا تو نيز مى‌توانى چنان كه من مى‌گويم پاسخم دهى؟ امام به او اجازه سخن داد. پس اعرابى به خواندن اين اشعار آغاز كرد:

و در ادامه نُه بيت بر همين وزن خواند. پس از آنكه اعرابى اشعار خود را خواند امام حسين عليه السلام اشعارى بر همان وزن وقافيه در پاسخ او سرود:

آنگاه امام حسين به تفسير كلمات دشوار اعرابى پرداخت و فرمود:

«مقصود وى از هرقل، پادشاه روم و از جعلل، نخلهاى كوتاه و از اينم، پشه درخت و از مهمهم، چاه پر آب است».

اين اوصاف سرزمينى بود كه آن اعرابى از آنجا آمده بود.