پدران خويش به ارث برده بود آگاهى نداشتيم و يا آنكه در اين باره مدارك و اسناد قطعى تاريخى در دست نداشتيم و اگر بر اين باور و اعتقاد نبوديم كه رهبران معنوى مى‌بايست آيت خلقت و معجزه خداوند باشند، چه بسا در بسيارى از حقايق ثابتى كه عقل و انديشه و ضمير ما در برابر آنها سر تعظيم فرود آورده، گرفتار گمان و ترديد مى‌شديم.

امام حسين عليه السلام در واقعه عاشورا در هر مناسبتى به ميدان نبرد گام مى‌نهاد و در ميان تاخت و تاز اسبان براى يافتن جسد صحابى يا هاشمى كه شهيد شده بود به جستجوى مى‌پرداخت. و چه بسا تا رسيدن بر سر جسد ياران خود درگيريهاى بس خونين ميان او و دشمنانش در مى‌گرفت.

هر يك از اين درگيريها و نبردها، خود يورشى بى همتا و دشوار محسوب مى‌شد.

مصيبت، خود از نيروى انسان و اراده او مى‌كاهد. گرسنگى و تشنگى او را فرسوده و ضعيف مى‌كند و توان او را كاهش مى‌دهد و گرماى شديد خود عامل ديگرى است كه تلاش بيشترى از وى مى‌طلبد.

تمام اين موارد، در روز عاشورا براى امام حسين به وجود آمده بود. امّا با اين حال او نيم زرهى در بركرده بود و با يورشهاى شجاعانه خويش بر دشمن درنده خوى مى‌تاخت.

همچون صاعقه‌اى بود كه چون فرود مى‌آمد، دلاوران سپاه دشمن را مانند برگ درخت، در اطراف خود به خاك و خون مى‌نشاند.

يكى از كسانى كه در صحنه عاشورا حضور داشت، مى‌گفت:

«هيچ كس را دليرتر از حسين نديدم. چون يورش مى‌آورد، دشمنان مانند حيوان ضعيفى كه از پيش روى شير مى‌گريزد، از مقابل او مى‌گريختند. بعلاوه اينكه فصيح‌تر از ايشان كسى وجود نداشت».

چون به گذشته باز مى‌گرديم و تاريخ را ورق مى‌زنيم صحنه‌هاى كم نظيرى از