علّت بود كه امّت اسلامى هم مانند امّتهاى پيش از خود باشد. يعنى همان‌گونه كه مريم سرور زنان روزگار خودش درميان امّت عيسى عليه السلام بود، فاطمه هم مى‌بايست سرور زنان جهان درميان امّت محمّد صلى الله عليه و آله باشد. يا شايد بدان جهت بود كه اعراب نيز مانند ساير امّتها درباره شخصيت زن، افراط مى‌كردند و مقام او را تنزّل مى‌دادند و او را حيوانى مى‌دانستند كه به هيأت مردان آفريده شده تا خدمتگذار آنان باشد و نيازهاى جنسى آنها را برآورده سازد، و خداوند هم مى‌خواست اين تفكّر خطا و غير واقعى را از مدار انديشه آنان بِزُدايد و بشريّت را از آثار و تبعات سوء آن رهايى بخشد، بدين‌ترتيب براى زنان سرورى قرار داد تا به او مباهات كنند و به واسطه آن بر مردان فخر بفروشند؟

يا شايد بدان جهت بود كه خداوند مى‌خواست براى اين امّت پيشوايانى قرار دهد كه به فرمان او مردم را هدايت كنند و به راه راست برند. از اين رو آنان را از بهترين تبار و از برترين نسلها، از پيامبرى كه خاتم پيامبران و از جانشينى كه او سرور اوصياست پديد آورد.

پس فاطمه را آفريد تا حلقه رابط ميان دو نور، نور نبى و نور وصى باشد؟! همه اين احتمالات ممكن است. امّا نكته‌اى كه خواننده پژوهشگر، پس از بررسى دقيق و همه جانبه زندگى حضرت فاطمه زهرا عليها السلام بدان متوجّه مى‌شود آن است كه همان‌گونه كه خداوند مى‌خواست براى مردم رهبرانى از مردان قرار دهد، اراده كرد كه رهبرى نيز از جنس زن براى آنان بيافريند، تا براى زنان بهانه‌اى از تمسّك به تعاليم اسلام و نمونه‌ها و ارزشهاى والاى آن به شكل كلّى باقى نماند، و نگويند: كسانى كه به اسلام تمسّك جُستند از مردان هستند نه از زنان، و استعدادها و نيروهاى مردان بيش از زنان است.

بدين‌گونه خداوند در دعوت بندگان به سوى خويش به آنان لطف كرده است تا براى بهانه‌جويان و كسانى كه بخواهند خود را توجيه كنند، عذر و بهانه‌اى‌