كارى را در پيش مى‌گيرند بهتر است.»

اين آيات، راه را براى آدمى روشن مى‌سازند تا در پرتو انديشه خود از افق محدودش، فاصله بسيار بگيرد، او را به سوى آزادى و رهايى سوق مى‌دهد تا با افكار و رويكردهايش به آفاتى بس والاتر از بينوايى و پستى روى آورَد و البته در اين ميان لازم نيست بهره خود را از دنيا فراموش كند، بلكه آيات قرآنى، او را به سوى رستگارى در پرتو حياتى والا از خلال همين زندگى دنيوى فرامى‌خوانَد:

وَابْتَغِ فِيَما آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ... [1].

«در آنچه خدايت ارزانى داشته سراى آخرت رابجوى‌...»

زيرا هنگامى كه قرآن نور عقل را به ياد آدمى مى‌آورَد و در حقيقت ريسمانى را براى آدمى مى‌فرستد تا با چنگ زدن بدان از اين سطح تفكر پست كه به حبّ زندگى دنيوى محدود است بيرون كشيد و نجاتش بخشد و او را به سوى رسيدن به انديشه‌اى بالا بَرد كه ميان زندگى پست دنيا و زندگى والا، بين زندگى اين جهانى و آخرتى كه در انتظار اوست، يعنى زندگى همراه با علوّ و جاودانگى، پيوندى استوار برقرار سازد، لذا از او مى‌خواهد كه به بركت انديشه و آزادى از دوستىِ كور كورانه اين جهان به دوستىِ والاى معنوى يعنى زندگى اخروى ره بيابد: «براى آخرتت چنان باش كه گويى فردا مى‌ميرى» [2] و در اين هنگام است كه يكى از گردنه‌ها از ميان مى‌رود و آدمى، طى كردن راه تكامل را آغاز مى‌كند.

گردنه دوم- تكبّر

اگر چه مفهوم «تكبر» بزرگ بينى خود نسبت به ديگران است، ولى در عين حال انسان متكبر خود را نيز نمى‌شناسد و نسبت به ذاتش جاهل است و از ذهن او