تأويلات فراوانى ميان مردم شايع شده كه ارزشهاى حق و احكام خدا و نصوص شرعى را تحريف مى‌كند.

بدين ترتيب درمى‌يابيم كه يكى از تجلّيات ايمانى نگاه ايمانى داشتن و مرزبندى كردن مواضع براساس ايمان است نه بر پايه تمايلات. دراين آيه اشاره‌اى نيز به اين مفهوم شده است كه هدايت خداوندى به كسانى داده مى‌شود كه در برابر امر الهى تسليم هستند، امّا كسانى كه در ماههاى حرام به خويش ستم مى‌كنند از هدايت خداوندى محروم هستند و قرآن كريم آنها را كافر به شمار مى‌آورد.

بدين سان متون شرعى انسانها را از پيروى هوى و هوس بر حذر مى‌دارد. امام على عليه السلام به نقل از پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«پشيمان‌ترين و افسوس خورترين دوزخيان كسى است كه بنده‌اى را به سوى خدا بخواند و او پاسخش دهد و از خدا فرمان بَرد و به بهشت درآيد، در حالى كه خود شخص دعوتگر به دليل ترك علم خود و پيروى از هوى، هوس و سركشى در برابر خدا روانه دوزخ گردد. علّت اين امر دو چيز است: پيروى از هوى و هوس، و آرزوهاى طولانى. پيروى از هوى و هوس مانعى است در برابر رسيدن به حق، و آرزوهاى طولانى آخرت را به فراموشى مى‌سپارَد. [1]»

سرانجام ايمان؛ هدايت و رستگارى:

1- اينها حقايق ايمان بودند، امّا سرانجام مؤمنان همان هدايت و رستگارى است كه خداوند سبحان پس از بيان صفات متّقين درباره آنها مى‌فرمايد:

أُولئِكَ عَلَى‌ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ [2].

«ايشان از سوى پروردگارشان قرين هدايتند، و خود رستگارانند.»

2- هدايت، تنها به استقامت سرشت، نور عقل و روح اراده منحصر نيست،