«شمار ماهها در نزد خدا، از آن روز كه آسمانها و زمين را آفريده، در كتاب خدا دوازده ماه است. چهار ماه از آن، ماههاى حرامند. اين است شيوه درست. در آن ماهها برخويشتن ستم نكنيد. و همچنان كه مشركان همگى به جنگ شما بر خاستند، همگى به جنگ ايشان برخيزيد. و بدانيد كه خدا با پرهيزكاران است* به تأخير افكندن ماههاى حرام، افزونى در كفر است و موجب گمراهى كافران. آنان يكسال آن ماه را حلال مى‌شمرند و يكسال حرام، تا به مقدار ماه‌هايى كه خدا حرام كرده است توافق يابند. پس آنچه را كه خدا حرام كرده حلال مى‌شمارند. كردار ناپسندشان در نظرشان آراسته گرديده و خدا كافران را هدايت نمى‌كند.»

قرآن در اينجا برخى از نشانه‌هاى ايمان حقيقى را آشكار مى‌كند تا ميان آن و پاره‌اى پندارهاى ايمانى نمايى كه برخى بدان تمسّك مى‌جويند و اعمال زشت خود را در پس آن پنهان مى‌كنند جدايى افكند. از جمله اين نشانه‌ها: پيروى از هدايت الهى و تسليم در برابر او و دگرگون نكردن حقايق ايمانى براى همخوانى با هوى، هوسها و شهوات مى‌باشد، در نتيجه مؤمنان همان صاحبان بصيرت و بينشى هستند كه با نور خدا مى‌بينند، زيرا در برابر امر الهى تسليم هستند. آنها بر سر آن نيستند كه اوامر خداوندى را با هوى و هوسهايشان همسو گردانند، بلكه هوى و هوسهاشان را تابع اراده الهى مى‌كنند. قرآن كريم در بيان داستان اهل جاهليّت كه ماههاى حرام را تغيير مى‌دادند مثالى مى‌آورد. آنها هرگاه در يكى از اين ماهها آهنگ جنگ مى‌كردند آن ماه حرام را به تأخير مى‌انداختند و در ماهى مى‌جنگيدند كه مى‌خواستند. اگر مصلحت آنها اقتضا مى‌كرد كه براى مثال در ماه محرم بجنگند مى‌گفتند كه اين ماه صفر است، پس ماه صفر را ماه محرم مى‌گرداندند، تا از يك سو هوى و هوس را حاكم گردانده باشند و از سوى ديگر منافع و مطامع خود را تحقّق بخشند، آنگاه براى راضى كردن وجدان خود و يا ساده‌لوحان قوم خود، چنين وانمود مى‌كردند كه نسبت به احكام الهى، پايبند هستند و به اين مفهوم متعهّدند كه ماههاى حرام چهار ماه مى‌باشد و بدين ترتيب احكام الهى را تحريف مى‌كردند. به حقيقت كه اين كار رذيلتى شايع بود، زيرا هركه نمى‌خواست در برابر احكام خدا تسليم باشد مى‌كوشيد آن را دگرگون كند تا با منافع، هوى و هوسهايش همسو شود و به همين سبب تفسيرات و