سوم- تمسّك به خدا و توبه:

شرط پذيرش توبه، تمسّك جستن به خدا (و پذيرش ولايت او) ست. خداوندمى فرمايد:

إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَاعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَأَخْلَصُوا دِينَهُمْ للَّهِ فَأُولئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ... [1].

«مگر آنان كه توبه كنند جبران و اصلاح نمايند و به خدا تمسّك جويند و دين خود را براى خدا خالص كنند؛ آنها با مؤمنان خواهند بود و خداوند به افراد با ايمان، پاداش عظيمى خواهد داد...»

پس بدون پذيرش ولايت خدا چگونه مى‌توان به توبه‌اى راستين دست يافت.

چهارم- نگهدارنده‌اى جز خدا نيست:

الف- هنگامى كه آدمى بينديشد درمى‌يابد كه جز خداوند سبحان هيچ‌كس نمى‌تواند او را از مهلكه‌ها برهاند و قرآن، اين حقيقت را در آيات گوناگون به ما ياد مى‌آورد شايد كه ما از اوهام شرك برهيم. پس هيچ نگهدارنده‌اى در برابر مشركان و فاسقان در آخرت وجود نخواهد داشت، آن هنگام كه چهره همه نشان از خوارى دارد. خداوند مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ كَسَبُوا السَّيِّئَاتِ جَزَاءُ سَيِّئَةٍ بِمِثْلِهَا وَتَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ مَا لَهُم مِنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ... [2].

«امّا كسانى كه مرتكب گناهان شدند، جزاى هر بدى همانند آن است، ذلّت و خوارى چهره آنان را مى‌پوشاند و هيچ چيز نمى‌تواند آنها را از (مجازات) خدا نگه دارد...»

ب- در دنيا نيز هنگام فرو آمدن عذاب الهى هيچ نگهدارنده‌اى نيست همچنانكه وقتى عذاب بر آل فرعون نازل شد و مردى مؤمن، ايشان را بيم داد و آن گونه كه قرآن روشن مى‌كند بديشان گفت: