همچنين حديث شريف زير، ما را به سرانجام تمسّك جستن به خدا ياد مى‌آورد. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

خداوند عزّ وجلّ به داوود وحى كرد كه هيچ بنده‌اى از بندگان من نيست كه تنها به من تمسّك جويد، كه من اين را از نيّت او درمى‌يابم، مگر اينكه اگر آسمانها و زمين و همه موجودات ميان آن دو بر او مكر ورزند من از ميان آنها براى او جايگاه خلاص و نجاتى مى‌يابم، و هيچ يك از بندگان من نيست كه به يكى از آفريده‌هايم تمسّك جويد و من آن را از نيّتش دريابم، مگر اينكه تمام اسباب آسمانها از دست او گسسته مى‌گردد و زمين را از زيرپاى او فرو مى‌كشانم و ديگر هيچ باكم نيست كه در كدامين وادى به هلاكت افتد. [1]»

پ- نيز تمسّك جستن به خدا انسان را از درافتادن به وادى جنايت و فحشا حفظ مى‌كند، قرآن مثالى از داستان يوسف عليه السلام مى‌آورد و مى‌فرمايد:

قَالَتْ فَذَلكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَلَئِن لَّمْ يَفْعَلَ مَا ءَامُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُوناً مِنَ الصَّاغِرِينَ‌ [2].

«گفت: اين همان است كه مرا در باب او ملامت مى‌كرديد. من درپى كامجويى از او بودم و او خويشتن نگه داشت (و به خدا تمسّك جست) اگر آنچه فرمانش مى‌دهم نكند به زندان خواهد افتاد و خوار خواهد شد.»

در اينجا مى‌بينيد كه چگونه يوسف عليه السلام به خداوند تمسّك جست و خداوند او را از سقوط در درّه فحشاء نجات بخشيد و برهان خود را بدو نماياند. پروردگار درباره او مى‌فرمايد:

وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَن رَأى‌ بُرْهَانَ رَبِّهِ... [3].

«آن زن آهنگ او كرد. و او نيز- اگر برهان پروردگار را نمى‌ديد- قصد وى مى‌نمود...»