زيرا آنچه در ميان ماست، كتاب خدا و پيامبر او (به عنوان معلّم كتاب و پياده كننده آن) است، و روشن است كه مقام پيامبر به جانشينان او منتقل مى‌شود.

3- تمسّك جستن به اين دو (يعنى كتاب و پيامبر) همان ريسمانى است كه اگر بدان چنگ زنيم خداوند ما را از اختلاف، حفظ مى‌كند.

دوم- سرانجام اعتصام:

الف- تمسّك جستن به خدا (در عقيده و رفتار) شرط رحمت الهى را، كه از برجسته‌ترين نمونه‌هاى آن وحدت و يگانگى است، براى ما فراهم مى‌آورد؛ زيرا خداوند مى‌فرمايد:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَاناً وَكُنْتُمْ عَلَى‌ شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُم مِنْهَا كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ‌ [1].

«و همگان به ريسمان خدا تمسّك جوييد و پراكنده نشويد و از نعمتى كه خدا بر شما ارزانى داشته است ياد كنيد آن هنگام كه دشمن يكديگر بوديد و او دلهايتان را به هم مهربان ساخت و به لطف او برادر شديد و بر لبه پرتگاهى از آتش بوديد پس خدا شما را از آن برهانيد، خدا آيات خود را براى شما اين چنين بيان مى‌كند شايد هدايت يابيد.»

ب- در آيه زير تمسّك جستن به خدا به معناى ايمان به او آمده است، و از نتايج آن، رحمت الهى (دور كردن خطرها) و فضل خدا (پيشرفت و سعادت) و هدايت پروردگار دريافتن راه راست بر شمرده شده است. خداوند مى‌فرمايد:

فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَاعْتَصَمُوا بِهِ فَسَيُدْخِلُهُمْ فِي رَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ وَيَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِرَاطاً مُسْتَقِيماً [2].

«امّا آنان را كه به خدا ايمان آورده‌اند و به او تمسّك جسته‌اند بزودى همه را در رحمت و فضل خود، وارد خواهد ساخت و در راه راستى، به سوى خودش هدايت مى‌كند.»