بخش دوم- طلب آمرزش و توبه، راه ايمان‌

اوّل- اسماء خدا، ابزار طلب آمرزش:

هنگامى كه اسماء نيكوى خدا در دل مؤمن تجلّى مى‌يابد، او با كوتاهى خود در درگاه خداوندى آشنا مى‌شود و به تقصير خود در مقام والاى كبريايى پى مى‌برد و از او طلب آمرزش ميكند و به درگاهش توبه مى‌كند و به عزيزترين خلايق نزد او توسّل مى‌جويد تا از گناهان او درگذرد.

طلب آمرزش، ارمغان لحظه تجلّى نور الهى در دل بنده است و هرچه اين تجلّى، درخشش بيشترى پيدا كند مؤمن، عمق مسكنت، فقر فزاينده و كانونهاى خوارى، نياز و كوتاهيش را بيشتر احساس مى‌كند.

الف- قرآن هرگاه اسمى از اسماء نيكوى خداوندى را به ياد ما مى‌آورد فريضه استغفار را در حقيقت به ما يادآورى مى‌كند. خداوند مى‌فرمايد:

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَاإِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ... [1].

«پس بدان كه هيچ خدايى جز اللَّه نيست و براى گناه خود و گناه زنان و مردان مؤمن استغفار كن...»

ب- از آنجا كه خداوند، يكتا و يگانه است، بشر بايد پيوسته طلب آمرزش كند،