نَصُوحاً رسيده است كه فرمود:

«بنده توبه مى‌كند و آنگاه از آن باز مى‌گردد و محبوبترين بندگان نزد پروردگار، بنده پرهيزكارِ توبه‌گر است. [1]»

اميرالمؤمنين عليه السلام در پاسخ به مردى كه از او تقاضا كرده بوده كه بدو پند دهد فرمود:

«از كسانى نباش كه آخرت را بدون عمل، اميد مى‌برند و امروز و فردا مى‌كنند و توبه را با آرزوهاى طولانى به تأخير مى‌اندازند- و سخن به اينجا كشيده شد كه فرمود-: اگر شهوتى براى او پيش آيد، گناه را پيش مى‌افكند و توبه را به تأخير مى‌اندازد. [2]»