اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً [1].

«... و اگر به هنگامى كه مرتكب گناهى شده بودند نزد تو آمده بودند واز خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر برايشان آمرزش خواسته بود خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.»

ج- آدمى‌از توبه چنين استفاده مى‌كند كه خداوند، بديهاى اورا به‌نيكى بدل مى‌كند و بدين سان خداوند كار او را سامان مى‌دهد و به زندگيش بركت مى‌بخشد و بزرگتر از اين، از رضوان و خشنودىِ خداوند برخوردار مى‌گردد و در آستانه لقاى خداوند جاى مى‌گيرد و از لذّت مناجات خداوندى كامياب مى‌گردد. خداوند مى‌فرمايد:

إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحاً فَأُولئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً* وَمَن تَابَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتَاباً [2].

«مگر آن كسان كه توبه كنند و ايمان بياورند و كارهاى شايسته كنند و خدا گناهانشان را به نيكى بدل مى‌كند و خدا آمرزنده و مهربان است* و هركه توبه كند و كار شايسته كند، به شايستگى نزد خدا باز گردد.»

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: توبه كننده از گناه همچون كسى است كه اساساً گناهى نكرده است. [3]»

معاوية بن وهب مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود: «هرگاه بنده مؤمن‌، توبه نصوح به جاى آورد خداوند او را دوست مى‌دارد و در دنيا و آخرت گناه او را مى‌پوشاند عرض كردم: چگونه گناه او را مى‌پوشاند؟ امام عليه السلام فرمود: دو فرشته او را، از گناهانى كه براى او ثبت كرده‌اند به فراموشى مى‌افكند و به اعضاى او وحى مى‌كند كه گناهان او را بپوشانيد و به اطراف زمين دستور مى‌دهد كه آنچه را بر تو از گناه به جاى آورده پنهان بدار و بدين ترتيب هنگامى خداوند را ملاقات مى‌كند كه همه چيز گواه بر آن است كه او گناهى مرتكب نشده است. [4]»