تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَداً وَأُولئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ* إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا مِن بَعْدِ ذلِكَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ‌ [1].

«كسانى كه زنان عفيف را به زنا متّهم مى‌كنند و چهار شاهد نمى‌آورند هشتاد ضربه بزنيد و از آن پس هرگز شهادتشان را نپذيريد كه مردمى فاسق‌اند* مگر كسانى كه بعداز آن توبه كنند و به صلاح آيند زيرا خدا آمرزنده و مهربان است.»

پ- امّا توبه كسى كه نمازش را ضايع كند و از شهواتش پيروى كند مشروط به عمل صالح است كه برپا كردن نماز و پايبندى او به تقوى را در برمى‌گيرد. خداوند مى‌فرمايد:

فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيّاً* إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ شَيْئاً [2].

«سپس كسانى جانشين اينان شدند كه نماز را ضايع گذاشتند و پيرو شهوات گرديدند و به زودى به غىّ‌، خواهند افتاد* مگر آنكس كه توبه كرد و ايمان آورد و كارهاى شايسته كرد اينان به بهشت داخل مى‌شوند و هيچ مورد ستم قرار نمى‌گيرند.»

از اين آيه درمى‌يابيم كه خداوند گمراهى را از كسى كه توبه كند و عمل صالح به جاى آورد دور مى‌كند.

ت- شايد آيه زير شرط ره يافتن به راه هدايت الهى را به دو شرط توبه وعمل صالح بيفزايد. خداوند مى‌فرمايد:

وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحاً ثُمَّ اهْتَدَى‌ [3].

«هر كس كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند و به راه هدايت بيفتد، مى‌آمرزمش.»

ث- به همين سبب آيه قرآنى براى پذيرش توبه، طلب آمرزش رسول را نيز شرط دانسته است. خداوند مى‌فرمايد:

... وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرَوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا