چهارم- فراگيرى توبه رحمان:

الف- خداوند سبحان توبه را از همه بندگانش مى‌پذيرد حتّى اگر مشرك باشند و سپس توبه كنند. خداوند مى‌فرمايد:

وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِي‌ءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ فَإِن تُبْتُمْ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَإِن تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ وَبَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ‌ [1].

«در روز حجّ بزرگ از جانب خدا و پيامبرش به مردم اعلام مى‌شود كه خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند. اگر توبه كنيد برايتان بهتر است ولى اگر سرپيچى كنيد بدانيد كه از خدا نتوانيد گريخت و كافران را به عذابى درد آور بشارت دهد.»

ب- خداوند مى‌فرمايد:

... فَإِن تَابُوا وَأَقَامُوا الْصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ... [2].

«... اگر توبه كردند و نماز را برپا داشتند و زكات دادند...»

پ- خداوند توبه گناه سستى در انجام فريضه جهاد را نيز قبول مى‌كند. خداوند مى‌فرمايد:

وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى‌ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَن لَامَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‌ [3].

«و نيز خدا پذيرفت توبه آن سه تن را كه از جنگ تخلّف كرده بودند تا آنگاه كه زمين با همه گشادگيش بر آنها تنگ شد و جان در تنشان نمى‌گنجيد و خود دانستند كه جز خداوند هيچ پناهگاهى كه بران روى بياورند ندارند پس خداوند توبه آنان را پذيرفت تا به او باز آيند كه توبه‌پذير و مهربان است.»

از اين آيه، دو حقيقت را درمى‌يابيم: