اوّل- پذيرش توبه از سوى خداوند، راهى است براى توبه بيشتر بنده به درگاه الهى.

دوم- از شرايط توبه، شناختن كانونهاى ضعف انسانى و ابعاد خوارىِ اوست و اين كه او پناهگاهى جز خداوند متعال ندارد.

ت- خداوند توبه نادان را نيز مى‌پذيرد، زيرا مى‌فرمايد:

ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا مِن بَعْدِ ذلِكَ وَأَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ‌ [1].

«پروردگار تو براى كسانى كه از روى نادانى مرتكب كارى زشت شوند، سپس توبه كنند و به صلاح آيند آمرزنده و مهربان است.»

از اين آيه درمى‌يابيم كه شرط پذيرفته شدن توبه، اصلاح پس از گناه است.

ث- خداوند مى‌فرمايد:

... كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى‌ نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ أَنَّهُ مَنْ عَمِلَ مِنكُمْ سُوءاً بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابَ مِن بَعْدِهِ وَأَصْلَحَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ [2].

«... خدا بر خويش قرار كرده كه شما را رحمت كند، زيرا هركس از شما كه از روى نادانى كارى بد كند آنگاه توبه كند و نيكوكار شود بداند كه خدا آمرزنده و مهربان است.

بنابراين مؤمن بايد توبه كند و آنچه را با گناهانش به تباهى كشانده سامان بخشد.

از امام صادق عليه السلام درباره اين فرموده الهى: وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحاً ثُمَّ اهْتَدَى‌ رسيده است كه فرمود: «اين آيه تفسيرى دارد كه براساس آن خداوند عملى را نمى‌پذيرد، مگر از كسى كه آن را با وفادارى به اين تفسير، به جاى آورده باشد و نيز شرايط آن بر مؤمنان را به جاى آورده باشد و فرمود: إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ يعنى گناهى كه بنده مرتكب آن شده و حتّى اگر عالم باشد جاهل خواهد بود، زيرا خويش را با سركشى خدا به خطر انداخته است و خداوند دراين باره از زبان يوسف خطاب به برادرانش مى‌فرمايد: هَلْ‌