از امام صادق عليه السلام رسيده است كه فرمود:

«خداوند عزّ وجلّ به داوود پيامبر عليه السلام وحى كرد كه: اى داوود! بنده مؤمن من هرگاه گناهى كرد و بازگشت و توبه كرد و از من شرم ورزيد از گناه او درمى‌گذرم وفرشتگان حافظ او را در گناهش به فراموشى مى‌اندازم و گناه او را به نيكى بدل مى‌كنم و هيچ باكى دراين كار ندارم كه من رحم كننده‌ترين رحم كنندگانم. [1]»

ث- يكبار ديگر خداوند ميزان پيوند توبه با رستگارى را به ياد ما مى‌آورد و شايد اين والاترين درجات سعادتى باشد كه در تحقّق بخشيدن آرمانهاى زندگىِ دنيوى و اخروى جلوه مى‌يابد. خداوند مى‌فرمايد:

فَأَمَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَعَسَى‌ أَن يَكُونَ مِنَ الْمُفْلِحِينَ‌ [2].

«امّا آن كس كه توبه كرده و ايمان بياورده و عمل صالح به جاى آورده شايد كه از رستگاران باشد.»

دوم- خداوند، تنها توبه‌پذير:

الف- از آنجا كه خداوند، توّاب است پس توبه را از بندگان خود، قبول خواهد كرد و اين اسم الهى، بشر را براى شتاب به سوى توبه فرامى‌خواند چنانكه خداوند ما را آگاهانيده است كه توبه پذيرىِ خدا بر انسان از توبه كردن انسان به سوى او پُر شتابتر است. آيا اين توفيق الهى نيست كه بنده توبه به درگاه خداوندى برد؟ خداوند مى‌فرمايد:

... وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ‌ [3].

«... واز خدا بترسيد، زيرا خدا توبه‌پذير و مهربان است.»

ب- خداوند مى‌فرمايد:

وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَكِيمٌ‌ [4].